W trakcie środowych demonstracji Strajku Kobiet, w kilku miastach doszło do ataków zorganizowanych grup mężczyzn na protestujące kobiety. Byli to zwolennicy skrajnej prawicy, którzy wykorzystują część środowisk kibicowskich. Neonaziści atakowali kobiety pałkami, nożami, paralizatorami. We Wrocławiu ktoś pociął nożem twarz chłopakowi idącemu w demonstracji, zaatakowana została m.in. dziennikarka.  

5 czerwca TVP wyemitowała „reportaż” z serii „Alarm!”. Jak podaje TVP jest to: „Reporterski program telewizyjnej Jedynki, w którym pojawiają się dziennikarskie interwencje, śledztwa, opowieści o realnych problemach Polski i Polaków”. 

Sobota trzynasty kwietnia to data, którą na pewno warto zapamiętać. Właśnie wówczas miał miejsce I Marsz Równości w Gnieźnie. Blisko osiemdziesięcioosobowa grupa aktywistek i aktywistów z Poznania, związanych z poznańską sekcją Federacji Anarchistycznej i Kolektywem Rozbrat, wsparła to wydarzenie swoim uczestnictwem. Z czarno-czerwonymi flagami i przy akompaniamencie Samby Hałastry, razem z częścią organizatorów marszu wkroczyliśmy na gnieźnieński rynek. Na rynku przywitała nas już dość spora, kolorowa i różnorodna grupa uczestniczek i uczestników marszu, nie zabrakło wśród nich przedstawicieli różnych lewicowych partii, ale przede wszystkim dominowały osoby niezrzeszone, chcące wyrazić swoje poparcie dla idei równości, tolerancji i wzajemnego szacunku.

Przenikanie osób związanych z nacjonalistycznymi i faszystowskimi organizacjami do instytucji publicznych, przejmowanie przez nie stanowisk decyzyjnych i kanałów informacyjnych, stało się codziennością w Polsce rządzonej przez PiS. Decyzja o zatrudnieniu aktywnego członka Młodzieży Wszechpolskiej Huberta Jacha w publicznym Radiu Poznań wpisuje się w tę politykę.

Na początku lat 90. antyfaszyzm był istotnym (o ile nie kluczowym) składnikiem doktryny ruchów radykalnej lewicy w Polsce. Taki stan rzeczy był w tamtym okresie charakterystyczny dla prawie całej Europy, gdzie od końca lat 70. wzrastała aktywność i liczebność ruchów skrajnie prawicowych. Gros demonstracji, spotkań dyskusyjnych i propagandy – zwłaszcza ruchu anarchistycznego (rozumianego tu jako część radykalnej lewicy, choć, z uwagi na początkowo silne wpływy libertarianizmu w polskim ruchu anarchistycznym, założenie takie może być nieco przesadzone) było poświęconych problematyce rozwoju organizacji odwołujących się czy to do radykalnego nacjonalizmu, czy do neonazimu. Nie wdając się zbytnio w dywagacje na temat zasadności i celowości wyboru akurat takiego priorytetu, można powiedzieć, że w ówczesnej sytuacji przywiązywanie dużej wagi do tego typu aktywności było uzasadnione, zważywszy na fakt, że w tym czasie faszyści byli zarówno silni na ulicach, jak i zaczynali zdobywać także znaczenie w świecie oficjalnej polityki (wystarczy chociażby wymienić sukcesy wyborcze Le Pena we Francji, czy reorganizacje różnych rodzimych partii w stylu Polska Wspólnota Narodowa czy Narodowe Odrodzenie Polski, które w niektórych przypadkach były zdolne do nawiązania kontaktów z oficjalną prawicą).