Czy walki społeczne mogą się obyć bez klasy robotniczej i okupowanych centrów społecznych? Czy klasa robotnicza bez okupowanych centrów społecznych może się swobodnie organizować? Po co skłoty klasie robotniczej i vice versa?

Z okazji 30 lat okupacji Rozbratu w Poznaniu zapraszamy na dyskusję o teorii i praktyce walk społecznych od zakładów pracy po obszar miasta i szerzej, oraz o roli autonomicznych, okupowanych centrów społecznych w kształtowaniu tych walk. W dyskusji wezmą udział przedstawiciele włoskiego związku zawodowego ADL Cobas, którego korzenie sięgają ruchu autonomii pracowniczej (autonomia operaia), oraz przedstawiciele współpracującego z tym związkiem centrum społecznego Django w Treviso.

Od pierwszych lat działalności osoby skupione wokół Rozbratu zasilały ruch antywojenny, pracowniczy, lokatorski, feministyczny i ekologiczny. Więź z organizacjami socjalnymi zapewniła trwałość tej okupacji. Ponad 20 lat temu na Rozbracie powstał związek zawodowy Inicjatywa Pracownicza, powołany wspólnie z robotnikami fabryki Cegielskiego. Obecnie należą do niego tysiące pracowników w całej Polsce. Po wspólnej walce w 2012 roku z lokatorami nękanej przez czyścicieli kamienicy, na Rozbracie powstało Wielkopolskie Stowarzyszenie Lokatorów, które skupia się na obronie poznaniaków przed eksmisjami i polityką władz miasta sprzyjającą rentierom. Dzisiaj Rozbrat to jedno z najważniejszych ognisk walki z deweloperami przeciwko prywatyzacji miejskich zielonych terenów.

ADL Cobas to oddolny, bojowy związek zawodowy, który powstał w 1992 roku i działa w północnych Włoszech skupiając przede wszystkim pracowników branży logistyki. Związek jednocześnie utrzymuje bliską współpracę z okupowanymi centrami społecznymi w kilku miastach, angażując się we wspólne walki społeczne na różnych polach.

Wychodząc od doświadczeń włoskiej autonomii, podczas dyskusji zastanowimy się nad przyczynami, dla których pracownicy zarówno we Włoszech, jak i w Polsce, poszukiwali nowych form organizacji poza tradycyjnymi strukturami partii i biurokratycznych związków zawodowych. Porównamy i ocenimy te doświadczenia, aby postarać się wspólnie zarysować przyszłość więzi między walkami społecznymi, klasą robotniczą a autonomicznymi formami organizacji