Wyjaśnię na wstępie, że to nie do końca jest recenzja, a raczej podzielenie się wrażeniami z pokazu. Ten miał miejsce na poznańskim skłocie Rozbrat. Otwierał on cykl filmowy dotyczący prezentacji praw pracowniczek i pracowników w kinie. Poprzez sięgnięcie do tego, jak kino opowiada o konfliktach w świecie pracy, zachęca do rozmowy nie tylko o dziełach filmowych, ale także o problematyce praw pracowniczych, którą poruszają, a także o ich aktualnym wydźwięku.

Tak jak fani prozy Sapkowskiego i gry od CD Projekt Red mogli drżeć, z jak się okazało słusznymi obawami, gdy pojawiły się pierwsze słuchy o serialowej ekranizacji Wiedźmina, tak osoby związane z anarchizmem mogły obawiać się innego filmowego projektu streamingowej platformy. Sprawa o tyle poważna że chodzi o postać autentyczną, z krwi i kości o niezwykle bogatej biografii a mianowicie o hiszpańskiego anarchistę Lucio Urtubiie.

Za nami całkiem udany sezon Rozbratowego Kina Letniego. W zasadzie pokazy filmów towarzyszą naszej rozbratowej przestrzeni od początku, zmieniały się nazwy i dni, w które puszczano filmy, czy ich regularność. Jednak nie chcemy tu wykładu historycznego, o tym, że „kiedyś to było”. Kino miało nam zawsze przynosić jakiś powiew wolności, myśl przewodnią do dyskusji, moment wytchnienia, chwilę na zapoznanie się z rzeczywistością zaczarowaną w obrazy. Nikt tu nie domagał się wykładów z filmoznawstwa, akademickich dysput, czy przymuszania się do poznawania filmowych kanonów.  

Irlandia to kraj, który cierpi na niedobór mieszkań. Brakuje lokali na wynajem, a procent bezdomnych rodzin w Irlandii rośnie najszybciej w Europie. Rosie wraz ze swoim mężem i czwórką dzieci, nagle traci dach nad głową. Obserwujemy jak Rosie, jadąc samochodem desperacko szuka schronienia dla siebie i swoich pociech, podczas gdy mąż jest w pracy.

"Gdybym mógł zgrzeszyć snem tak nieprzytomnym" William ShakespeareNajnowszy film greckiego reżysera Panosa H. Koutrasa „Xenia”, mimo wielu irytujących niedociągnięć, bynajmniej nie pozostawia widza obojętnym. Punkowo-queer'owa estetyka, kiczowate animacje komputerowe, nieprzekonywująca gra aktorska czy ostatecznie mało błyskotliwa fabuła o dziwo nadają całości dość intrygujący charakter, domykając film w spójne kompozycyjnie dzieło.

5 grudnia 2014 r. w AKK Zemsta wspólnie obejrzeliśmy jedno z arcydzieł kina – "La Règle du Jeu" (1939) Jeana Renoira, znane u nas pod tytułem "Reguły gry". Ten inspirowany m.in. „Weselem Figara" antyburżuazyjny manifest uznawany jest dziś za jeden z najważniejszych i najlepszych filmów w dziejach X Muzy.

14 listopada 2014 roku w AKK Zemsta obejrzeliśmy wspólnie jedno z arcydzieł kina, a przy tym film o wyraźnym wydźwięku anarchistycznym – „La Grande Illusion” (1937) Jeana Renoira, znany u nas pod tytułem „Towarzysze broni”. Pokaz spotkał się z dużym zainteresowaniem i prowokował do dyskusji o militaryzmie, nacjonalizmie, podziałach klasowych, możliwościach międzyludzkiego porozumienia i współpracy – kwestii wciąż po blisko 80 latach aktualnych. W najbliższym czasie w ramach cyklu „Zemsta Kina” chcemy Wam pokazać także inne obrazy Jeana Renoira, twórcy niezwykle wrażliwego społecznie i dbającego o polityczny wydźwięk swych filmów, nawet wtedy gdy ekranizował baśnie. Poznając historię lewicowego i anarchistycznego kina, poznajemy własną kulturę oporu – nie zawsze poważną, czasem plebejską, zawsze jednak krytyczną i wolną. Ta opowieść obfituje w dzieła niezwykłe, często dziś uznawane za arcydzieła, choć w dniach swych premier pogardzano nimi bądź od razu zakazywano.

31 października 2014 w AKK Zemsta odbyła się kolejna projekcja filmowa. W ramach cyklu „Zemsta kina” chcielibyśmy Wam pokazywać filmy zarówno anarchistyczne, jak i pokazujące anarchię i anarchistów – z bardzo różnych perspektyw, od realizmu po fantastykę, od paszkwili po afirmacje. Same projekcje to jednak zaledwie wstęp do dyskusji i późniejszych działań – edukacyjnych, samopomocowych, lokatorskich, pracowniczych. Uważamy, że kino wcale nie musi odciągać od czynnego zaangażowania w walki społeczne, wręcz przeciwnie – może być narzędziem analizy rzeczywistości i tworzenia kultury oporu.

10 października 2014 r. w Anarchistycznej Klubo-Księgarni Zemsta odbył się kolejny pokaz filmowy w ramach cyklu „Zemsta Kina”. Tym razem wspólnie obejrzeliśmy anarchistyczne arcydzieło – „Atalantę” Jeana Vigo z 1934 r., tym samym kończąc retrospektywę tego najwybitniejszego z anarchistycznych reżyserów.

26 września 2014 w poznańskiej AKK Zemsta odbyła się projekcja dwóch pierwszych filmów Jeana Vigo, reżysera – anarchisty, uznawanego za jednego z najwybitniejszych twórców kina europejskiego. Obejrzeliśmy wspólnie „A propos Nicei” (1930) oraz „Taris” (1931), uznawane za sztandarowe przykłady filmu anarchistycznego. Pokaz, poprzedzony prelekcją na temat okoliczności powstania filmu i jego losów, był wstępem do szerszego spojrzenia na początki kina anarchistycznego” (taki był zresztą podtytuł wydarzenia). Projekcja była częścią cyklu Zemsta Kina ,w ramach którego obejrzeliśmy m.in. „Pałę ze sprawowania” (1933) oraz zestaw „Anarchia na ekranie!”, odwołujący się do wczesno - XXwiecznych stereotypów anarchistów.

1 sierpnia 2014 o godzinie 19-ej w AKK Zemsta odbyła się projekcja i dyskusja wokół filmu „Powstanie zwykłych ludzi” (2004) Pawła Kędzierskiego. Pokaz korespondował z wystawą Ryszarda Góreckiego „Zwierzęta w Powstaniu Warszawskim”, swoistą akcją promocyjną książek nigdy nie napisanych, posiadających za to chwytliwe tytuły i atrakcyjne obwoluty. Same książki – wybrane losowo – w ogóle nie są istotne.

18 lipca 2014 w Anarchistycznym Klubie/Księgarni Zemsta odbył się pokaz filmu „Pała ze sprawowania” - jednego z najwybitniejszych obrazów w dziejach kina anarchistycznego. Projekcji towarzyszyła dyskusja na temat wolnościowej edukacji, wsparta doświadczeniami osobistymi oraz analizą i krytyką idei państwowej „szkoły powszechnej”. W dwugodzinnym spotkaniu uczestniczyło około 20 osób.

Od 31 października do 29 listopada 2013 w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie oglądać będzie można wystawę "Komentatorki" ogranizowaną przez Fundację Katarzyny Kozyry.

Projekcje filmu Julii „Bo jak się mocno czegoś chce”. były punktem wyjścia dla wielu ciekawych dyskusji, między innymi na temat elastycznych form zatrudnienia i substandardowych mieszkań (kontenery socjalne), przykładu ucisku, pogłębiających się nierówności w sferze pracy i mieszkalnictwa, szczególnie opresyjnych dla kobiet. Film Julii Popławskiej znakomicie ukazuje wyżej wspomniane zależności – widzimy obraz, który prowokuje do dyskusji i zaznacza mocnym głosem problem kryzysu państwa opiekuńczego i wzrastającego ucisku kobiet.

John Dugard pisał: „Istnieją, szczególnie w Trzecim Świecie, inne reżimy, które gwałcą prawa człowieka, ale nie ma drugiego takiego przypadku reżimu wspieranego przez Zachód, który odmawia samostanowienia i praw człowieka dla narodu rozwijającego się i który czyni to od tak dawna. Wobec tego jasne, że Okupowane Terytoria Palestyńskie stanowią egzamin dla Zachodu, egzamin, który świadczyć będzie o jego przywiązaniu dla praw człowieka. Jeśli Zachód nie zda tego egzaminu, niech nie oczekuje, że kraje świata rozwijającego się traktować będą poważnie sprawę łamania praw człowieka u nich, a wygląda właśnie na to, że Zachód nie zda tego egzaminu...” (1)