Protesty związane z dalszym losem Domu Studenckiego Jowita trwały w Poznaniu od kilku miesięcy. Stanowisko władz UAM zdawało się być nieprzejednane i zmierzać do zamknięcia akademika. Zły stan techniczny i koszta potencjalnego remontu zdawały się stanowić jedynie dobry pretekst. Nie widać było woli do zatrzymania tego procesu ze stron władz UAM, o czym świadczy już samo wieloletnie odkładanie remontu, ale również mętne wyjaśnienia składane po pierwszych protestach studentek i studentów.

Protesty związane z dalszym losem Domu Studenckiego Jowita trwały w Poznaniu od kilku miesięcy. Stanowisko władz UAM zdawało się być nieprzejednane i zmierzać do zamknięcia akademika. Zły stan techniczny i koszta potencjalnego remontu zdawały się stanowić jedynie dobry pretekst. Nie widać było woli do zatrzymania tego procesu ze stron władz UAM, o czym świadczy już samo wieloletnie odkładanie remontu, ale również mętne wyjaśnienia składane po pierwszych protestach studentek i studentów.

Studentki i studenci zdecydowali się na kolejny krok w obronie akademika Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Po proteście 8.12 wrócili do budynku i rozpoczęli okupację. Mają ze sobą śpiwory i jedzenie. Okupacja jest otwarta, cały czas dołączają nowe osoby z całej Polski. Trwają żywe dyskusje o kwestiach związanych z uniwersytetem i planach na dalsze działania.

Wybuch konfliktu zbrojnego w Palestynie odsunął w mediach polskich i zagranicznych informacje o przebiegu wojny w Ukrainie na dalszy plan. Tym bardziej że załamała się letnia ofensywa Sił Zbrojnych Ukrainy (SZU), z którą – po wcześniejszym odbiciu terenów wokół Chersonia i Charkowa – wiązano wiele nadziei. Tymczasem linia frontu, pomimo zaciętych walk, nie zmieniła się zanadto. Natarcie zamarło. Poległo wielu ludzi, stracono dużo sprzętu. Przeciwnik, wojska rosyjskie – z którego polskie media tradycyjnie szydziły – okazał się o wiele silniejszy, sprytniejszy i sprawniejszy niż przypuszczano.

Z Rozbratem związane są osoby pochodzące zza wschodniej granicy Polski, które współtworzą to miejsce, ale też nierzadko szukają u nas pomocy. Znaleźli się w trudnej sytuacji ze względu na wojnę lub represje polityczne, ale też coraz częściej z powodu wyzysku ze strony polskich firm. Publikujemy wywiad z Miszą, który po tym, gdy wspierał organizacyjnie festiwal urodzinowy Rozbratu, wyjechał do pracy do Niemiec. Misza opowiada o niewypłaconym wynagrodzeniu oraz pracy bez środków ochrony osobistej, w tym niezbędnej do pracy na wysokościach uprzęży. Staramy się skontaktować go z organizacjami wspierającymi pracowników na terenie Niemiec oraz nagłaśniać praktyki, na które nie ma z naszej strony zgody.

Poniżej publikujemy oświadczenie z 28 października 2023 r. wydane przez Permanent Assembly Against the War

Od 2007 r., kiedy Izrael wprowadził blokadę Gazy, wielokrotnie wybuchały konflikty palestyńsko-izraelskie. W 2008 r. siły izraelskie zaatakowały Gazę. Celem mieli być członkowie Hamasu. Operacja „Płynny ołów” obejmowała bombardowanie z powietrza i inwazję naziemną. Do momentu zawieszenia ognia w dniu 18 stycznia 2009 r. zginęło – wg Ministerstwa Zdrowia Gazy – 1440 Palestyńczyków; wg ONZ było 1385 ofiar, w tym znaczna część to cywile, dzieci i kobiety. Ze strony izraelskiej życie straciło 14 osób. Izrael spowodował także poważne zniszczenia budynków mieszkalnych, zakładów pracy i infrastruktury elektrycznej w Gazie.

Poniżej prezentujemy, przeprowadzoną ok. trzy miesiące temu, rozmowę z Noamem Chomskim. Udostępniamy ją zarówno w wersji wideo, jak też pisemnej. Znany naukowiec i anarchista podnosi w wywiadzie wiele aktualnych tematów: od kwestii skąd wzięło się w USA nieograniczone prawo posiadania broni, przez meandry polityki amerykańskiej i rywalizacji pomiędzy Trampem i Bidenem, po wojnę w Ukrainie i problemy związane z ociepleniem klimatu.

Mija półtora roku od wtargnięcia rosyjskich wojsk na terytorium Ukrainy i rozpoczęcia pełnowymiarowej wojny. Obie strony skrywają dane dotyczące strat. Ostatnio pojawiały się informacje, że dziesiątki tysięcy Ukraińców i Rosjan straciło rękę lub nogę, a setki tysięcy zostało ciężko rannych. Wojna kosztowała życie już prawdopodobnie ponad – licząc łącznie – 100 tys. Ukraińców i Rosjan.

Publikujemy treść przemówienia Szymona, uczestnika poznańskiej sekcji Federacji Anarchistycznej/ Kolektywu Rozbrat i Poznańskiego Koło Młodych Inicjatywy Pracowniczej. Szymon był jedną z osób zatrzymanych przy likwidacji blokady organizowanej przez Inicjatywę Dzikie Karpaty, do jakiej doszło 13 lipca br. Został zwolniony wraz z pozostałymi dwiema osobami bez postawienia zarzutów. Na postępowanie służb mundurowych jak i na samo zatrzymanie zostały złożone stosowne zażalenia. Przemówienie zostało wygłoszone w trakcie pikiety solidarnościowej, wspierającej działania Inicjatywy Dzikie Karpaty, jaka miała miejsce 21 lipca w Poznaniu

Sprawa niedzielnego zabójstwa przy użyciu broni palnej na ul. Św. Marcin ma szerszy wymiar, o którym wciąż milczą liberalne i prawicowe media. Nie chcemy żeby śmierć Kordiana D, wesołego blogera promującego obniżanie podatków przedsiębiorcom, poszła na marne. Nie zamierzamy więc unikać dyskusji o dostępie do broni palnej, którego upowszechnienia domagał się zarówno Kordian, jego zazdrosny zabójca – poznański urzędnik Mikołaj B. – a także Konfederacja i środowisko skrajnej prawicy w Polsce, z którym obaj w swoim życiu romansowali.

Jest czwartek wieczór, grupka osób na Rozbracie. Rozmawiamy, niektórzy /re telefonują, jest nerwowa atmosfera. Rano dowiedzieliśmy się o ewikcji obozu blokującego wycinkę w Turnickim Parku Narodowym*, kilka osób zatrzymano. Wiemy, że nie było do tego podstaw, jak się też później okaże nie postawiono żadnych zarzutów. Jest z nami mama jednej z zatrzymanych osób. Łącznie jest ich 4, wszystkie z Poznania, w tym jedna związana ze środowiskiem Federacji Anarchistycznej, kolektywem Rozbrat i WOMB-em.

O jaki las tu chodzi? O pozostałości reliktowej Puszczy Karpackiej, której istnienie Lasy Państwowe negują, choć w starych broszurach i kalendarzach same używały tej nazwy.

Najszerzej w Zoopolis omówione są relacje człowieka ze zwierzętami udomowionymi, w tym na pierwszym miejscu chowanymi „do towarzystwa” – tu z kolei dominuje oczywiście pies. Donaldson i Kymlicka atakują tych obrońców praw zwierząt, którzy mają twierdzić, że jedynym sposobem, aby uwolnić zwierzęta od koszmaru domestykacji, jest całkowita rezygnacja z ich trzymania. To podejście oboje nazywają abolicyjnym.

Biorąc pod uwagę ustalenia z poprzednich części artykułu, można zapytać, na jakich podstawach „projekt przyszłej ludzko-zwierzęcej koegzystencji” autorstwa Donaldson i Kymlicka jest osadzony, skoro nie odwołuje się do historycznych i naturalnych uzasadnień?