Sprawa niedzielnego zabójstwa przy użyciu broni palnej na ul. Św. Marcin ma szerszy wymiar, o którym wciąż milczą liberalne i prawicowe media. Nie chcemy żeby śmierć Kordiana D, wesołego blogera promującego obniżanie podatków przedsiębiorcom, poszła na marne. Nie zamierzamy więc unikać dyskusji o dostępie do broni palnej, którego upowszechnienia domagał się zarówno Kordian, jego zazdrosny zabójca – poznański urzędnik Mikołaj B. – a także Konfederacja i środowisko skrajnej prawicy w Polsce, z którym obaj w swoim życiu romansowali.

Jest czwartek wieczór, grupka osób na Rozbracie. Rozmawiamy, niektórzy /re telefonują, jest nerwowa atmosfera. Rano dowiedzieliśmy się o ewikcji obozu blokującego wycinkę w Turnickim Parku Narodowym*, kilka osób zatrzymano. Wiemy, że nie było do tego podstaw, jak się też później okaże nie postawiono żadnych zarzutów. Jest z nami mama jednej z zatrzymanych osób. Łącznie jest ich 4, wszystkie z Poznania, w tym jedna związana ze środowiskiem Federacji Anarchistycznej, kolektywem Rozbrat i WOMB-em.

O jaki las tu chodzi? O pozostałości reliktowej Puszczy Karpackiej, której istnienie Lasy Państwowe negują, choć w starych broszurach i kalendarzach same używały tej nazwy.

Najszerzej w Zoopolis omówione są relacje człowieka ze zwierzętami udomowionymi, w tym na pierwszym miejscu chowanymi „do towarzystwa” – tu z kolei dominuje oczywiście pies. Donaldson i Kymlicka atakują tych obrońców praw zwierząt, którzy mają twierdzić, że jedynym sposobem, aby uwolnić zwierzęta od koszmaru domestykacji, jest całkowita rezygnacja z ich trzymania. To podejście oboje nazywają abolicyjnym.

Biorąc pod uwagę ustalenia z poprzednich części artykułu, można zapytać, na jakich podstawach „projekt przyszłej ludzko-zwierzęcej koegzystencji” autorstwa Donaldson i Kymlicka jest osadzony, skoro nie odwołuje się do historycznych i naturalnych uzasadnień?

W pierwszej części „Liberalnego miasta zwierząt” pisałem, że autorzy Zoopolis zasadniczo nie zapuszczają się zbyt głęboko w zagadnienia ekonomiczne i nie dostrzegają związku między zmianami struktury gospodarki kapitalistycznej a stosunkiem ludzi do zwierząt. W części drugiej postaram się naświetlić jaki jest ich stosunek do ekologii.

Wydawca Zoopolis okrzyknął książkę autorstwa Sue Donaldson i Willa Kymlicka „jednym z najważniejszych, najbardziej inspirujących i najszerzej komentowanych dzieł filozoficznych na temat relacji ludzko-zwierzęcych, jakie powstały w ostatnich parudziesięciu latach”. Jej celem jest przedstawienie „gruntownej przemiany kulturowej”, która ma doprowadzić do „definitywnego końca eksploatacji zwierząt”. Zoopolis ma też być „gotowym projektem przyszłej ludzko-zwierzęcej koegzystencji”.

Po analizie zgromadzonych dokumentów zweryfikowaliśmy główne argumenty władz UAM na rzecz likwidacji Domu Studenckiego Jowita. Dochodzimy do wniosku, że kanclerz UAM Marcin Wysocki jawnie wprowadzał w błąd opinię publiczną, społeczność uczelni i media. Skutkiem przedstawiania nieprawdziwych informacji jest działanie na szkodę publicznego majątku o wysokiej wartości.

Do redakcji rozbrat.org napłynął tekst podpisany przez X, Y, Z – przedstawiających się jako żołnierze Sił Zbrojonych Ukrainy „związani z ruchem anarchistycznym”. W zamyśle autorów miała to być polemika z artykułem jaki został opublikowany wiosną br. w niemieckim czasopiśmie Wildcat pt. „Putin uważa nas za mięczaków”, i którego pełne tłumaczenie umieszczono na stronie rozbratowej. W istocie tekst autorstwa X, Y, Z nie jest – moim zdaniem – polemiką w ścisłym tego słowa znaczeniu, powiela on bowiem te tezy, które krytykował artykuł Wildcata. W odpowiedzi niemieckiemu czasopismu X, Y, Z nie wnoszą niczego nowego, a ich celem jest jedynie dyskredytacja oponentów. Rozbrat zdecydował się jednak tę „polemikę” opublikować.

4 czerwca 2023 na stronie internetowej rozbrat.org opublikowano artykuł pt "Putin uważa nas za mięczaków. Wojna w Ukrainie". Materiał ten ukazał się pierwotnie na łamach niemieckiego pisma Wildcat (nr 111/2023), z "którego redakcją środowisko Rozbratu utrzymuje kontakty od ponad dwóch dekad". "Rozbrat" podkreśla we wstępie do publikacji, iż uważa "publikację tego tekstu za celową, a nawet niezbędną", również po to by "odzyskać odwagę krytycznej oceny tego, co się dzieje i zacząć wyrażać wprost swoje opinie."

Obecnie zagraniczna pomoc finansowa pokrywa ponad połowę budżetu państwa ukraińskiego. Ta całkowita zależność od pomocy zagranicznej wymusza triumfalistyczną narrację, że ukraińskie zwycięstwo jest nieuchronne – jeśli Zachód wyśle jeszcze więcej pieniędzy i coraz potężniejszą broń. Aby podtrzymać tę narrację, ukraińscy żołnierze są poświęcani w krwawych bitwach...

Poniżej przedstawiamy wykład wygłoszony przez Harrego Cleavera na konferencji poświęconej Piotrowi Kropotkinowi zorganizowanej przez Rosyjską Akademię Nauk w 150 rocznicę jego urodzin, odbytej w Moskwie, Petersburgu i Dimitrowie w dniach 8-14 grudnia 1992 („Kropotkin, Self-valorization and the Crisis of Marxism”, w: Anarchist Studies, 24 luty, 1993). Artykuł umieszczamy na naszych stronach w związku z cyklem „Wprowadzenie do anarchizmu” i prezentacją dotyczącą „Pomocy wzajemnej”, a wcześniej „Państwa”. Zapisy obu znajdziecie na naszym FB. cle Warto też zwrócić uwagę, iż Cleaver stara się nie tylko „odświeżyć” teoretyczny dorobek Piotra Kropotkina, ale także jego wystąpienie miało miejsce w ważnym kontekście historycznym – transformacji ustrojowej w Rosji i krajach „bloku wschodniego”, która zaszła na początku lat 90. Zmienione warunki funkcjonowania życia gospodarczego i politycznego stawiały nowe zadania przed ruchem wolnościowym i zmuszały go do – o czym mówił Cleaver – przeformułowania swoich strategii działania. Polecamy również zapis spotkania otwartego seminarium „Wprowadzenie do marksizmu autonomistycznego” z dnia 12 grudnia 2022 roku dostępny na YouTube.

Ostatnio, 1 maja, w obwodzie briańskim wysadzono pociąg towarowy przewożący paliwo, a w obwodzie leningradzkim linie wysokiego napięcia. Nikt nie zginął. Jednocześnie wybór daty, Święto Pracy, nie był ponoć przypadkowy. Tak przynajmniej twierdziła jedna z rosyjskich anarchistycznych witryn internetowych. Kolejnego dnia około Briańska znowu wysadzono pociąg. O tym, że akcje tego typu mają realnie miejsce i nie są sporadyczne, świadczy choćby fakt, że Kreml znacznie zaostrzył w ostaniach miesiącach za nie kary – do dożywocia włącznie.

Ponownie mrok zagościł w porządnych mieszczańskich poznaniaków sercach. Spokój ich ducha oraz poczucie ładu zakłóciło złowrogie graffiti na odnowionej fasadzie kamienicy „Otwórzmy granice” i „Jebać mury i mundury”. Jeden ze wzburzonych mieszczan, prowadzący profil „Poznaniator” pokusił się nawet o dosadne „życzenia” w stosunku do osób, które wykonały graffiti „Z całego serca, chciałbym życzyć panom „FLOR’owi”, „otworzycowi granicowi” i „jebaczowi murowo mundurowemu”, żeby zapadli na jakąś rzadką i nierefundowaną zarazę i żeby im obie lewe ręce uschły na wiór, oraz żeby ich dzieci dekadami pamiętały jakich genetycznych zjebów mają za rodziców”. Ot takie życzenia, typowe dla tych, którzy najwyraźniej lubują się w czystości odnowionych fasad.

Od opisanego tu spotkania minęły już niemal dwa miesiące. Sporo czasu, a jednak nadal rezonuje mi ono w głowie. Postanowiłem więc zrelacjonować częściowo jego przebieg i podzielić się swoimi przemyśleniami. Tym bardziej, że wciąż niestety przybywa ofiar bezwzględnej polityki granicznej