Szczytem manipulacji było twierdzenie ZKZL, że ponieważ tylko 17 ze 106 eksmitowanych osób skorzystało z oferowanych przez władze pomieszczeń tymczasowych,  to oznacza, że „znaczna część dłużników realizuje swoje potrzeby mieszkaniowe w innym miejscu”; czytaj: „można ich eksmitować, bo to oszuści”. Przypomnijmy, że pomieszczeniami tymczasowymi były pokoje oferowane w hotelach robotniczych ulokowanych na obrzeżach miasta i opłacone przez ZKZL na tydzień. 

Tymczasem dane te ujawniają tylko tyle, że dla uniknięcia ponownej rychłej wyprowadzki, eksmitowani woleli „dokwaterować się” do swoich krewnych. Oznacza to jedynie pogorszenie i tak trudnych warunków bytowych w mieście i dużego „zagęszczenia” w mieszkaniach. Polska jest w Europie krajem o jednym z najwyższych poziomów przeludnienia. Na tej podstawie fachowcy, wg różnych obliczeń, szacują braki mieszkaniowe na 700 do 1.500 tys. lokali.

Inny scenariusz to taki, że eksmitowani wynajmują mieszkania od prywatnych właścicieli, być może ponownie wpadając w pętlę zadłużenia. Musimy bowiem pamiętać, iż komornicy dalej próbują ściągnąć od eksmitowanych zobowiązania narosłe wobec ZKZL. Oznacza to, że za jakiś czas problem ten powróci do miasta, kiedy sąd orzeknie ponownie eksmisje tym razem być może z prawem do lokalu zastępczego. Wówczas samorząd zobowiązany do zapewnienia lokalu socjalnego (w Poznaniu jest już blisko 2000 takich przypadków), będzie musiał wypłacić właścicielowi odszkodowanie. Dziś rocznie koszt tego typu odszkodowań wynosi kilkanaście milionów złotych. Ewentualnie osoby te trafią do noclegowni i na dworce. Ale tym się dyrektor Pucek oczywiście nie chwali, Nie widzi też związków między swoją polityką, a jej skutkami społecznymi.

Pochylmy się jeszcze nad innymi danymi, których się z reguły nie ujawnia podczas tego typu konferencji. Zadłużenie lokatorów wobec miasta, spółdzielni i właścicieli prywatnych kamienic rośnie m.in. z  tego powodu, iż w ostatnich latach zmalały tzw. „dodatki mieszkaniowe” – świadczenia realizowane przez samorząd na rzecz osób mających trudności w opłaceniu czynszu. Według GUS w 2005 i 2006 roku Poznań wypłacał rocznie 21,1 i 20,3 mln. złotych dodatków.  Potem ta kwota spadała, aby osiągnąć w 2009 roku poziom jedynie 11,8 mln. złotych. W 2010 sytuacja ekonomiczna wymusiła wzrost dodatków mieszkaniowych do 14,7 mln. złotych, ale jest to w dalszym ciągu o ok. 30% mniej - nie licząc inflacji! – niż kilka lat temu. Wymuszenie większej ilości i kwoty dodatków była spowodowana m.in. wzrastającym w mieście bezrobociem (o ponad 100%) i przede wszystkim wzrostem kosztów utrzymania.

Rosną opłaty za wodę i kanalizację (8%), gaz i elektryczność, ogrzewanie mieszkań itd. ZKZL podniósł w ostatnim czasie czynsze w mieszkaniach komunalnych o 10 proc. Zmiana ta właśnie wchodzi w życie z dniem 1 grudniu br. Podwyżka dotyczy 8400 rodzin zajmujących mieszkania komunalne.

Na tym oczywiście nie koniec, bowiem drożyzna dotyczy wielu innych codziennych wydatków, nie tylko czynszów: od żywności, przez transport publiczny, po ochronę zdrowia i lekarstwa. Polityka miasta powinna brać to pod uwagę, ale nie bierze. Odpowiedzialni za nią urzędnicy pokroju Jarosława Pucka, zasłaniają się retoryką walki z wrednymi i nieuczciwymi lokatorami, aby faktycznie miasto mogło wycisnąć ze swoich materialnych zasobów i mieszkańców, jeszcze więcej pieniędzy. Wszak trzeba spłacić kredyty zaciągnięte na budowę stadionu.

W sobotę opublikujemy artykuł, w którym będzie mogli przeczytać o tym, jak dyrektor Pucek  nie tylko dręczy mieszkańców, ale też marnotrawi publiczne pieniądze. Zapraszamy na nasze strony.