O równość, wolność i tolerancję musimy walczyć razem - solidarność intersekcjonalna odtrutką na faszyzm. Solidaryzujemy się z osobami, które brały udział w Pierwszym Marszu Równości w Białymstoku. Solidaryzujemy się z nimi, gdyż widzimy przemoc i pogardę, których po raz kolejny doświadczyły oraz wysiłek i determinację, które osoby te wkładają w walkę o prawa człowieka. Za ową przemocą i pogardą tak jednoznacznie wyrażoną przez tłumy w Białymstoku wyraźnie można dostrzec budowaną przez władze atmosferę przedpogromową. Atmosferę, która pozwala dehumanizować ofiary agresji, mamić społeczeństwo kłamliwą propagandą na ich temat, a jednocześnie usprawiedliwiać sprawców przemocy i szerzyć nietolerancję dopuszczając do dalszego rozpowszechniania języka pełnego jadu oraz nienawiści.

W nocy 6 lipca "aktywiści" Młodzież Wszechpolska Poznań oraz ich sympatycy, min. znany już z wcześniejszych ataków Remigiusz Stalewski, właściciel sklepu Narodowy, wraz z bratem Witoldem w ten oto sposób zniszczyli nasz murek, po czym fizycznie zaatakowali osoby znajdujące się na oficjalnym before-party Marsz Równości / Poznań Pride Week 2019 (tam zostali rozpoznani).

Sobota trzynasty kwietnia to data, którą na pewno warto zapamiętać. Właśnie wówczas miał miejsce I Marsz Równości w Gnieźnie. Blisko osiemdziesięcioosobowa grupa aktywistek i aktywistów z Poznania, związanych z poznańską sekcją Federacji Anarchistycznej i Kolektywem Rozbrat, wsparła to wydarzenie swoim uczestnictwem. Z czarno-czerwonymi flagami i przy akompaniamencie Samby Hałastry, razem z częścią organizatorów marszu wkroczyliśmy na gnieźnieński rynek. Na rynku przywitała nas już dość spora, kolorowa i różnorodna grupa uczestniczek i uczestników marszu, nie zabrakło wśród nich przedstawicieli różnych lewicowych partii, ale przede wszystkim dominowały osoby niezrzeszone, chcące wyrazić swoje poparcie dla idei równości, tolerancji i wzajemnego szacunku.

Zacznę ten artykuł trywialnie - na pewno każdy i każda z nas zadał sobie kiedyś pytanie, po co żyje. I pewnie istnieje na to pytanie milion odpowiedzi, wszystkie udzielane raczej z perspektywy indywidualnej. Mało kto odpowie na to zagadnienie – „moim życiowym celem jest dobro ojczyzny”, „żyję dla rozwoju narodowej gospodarki oraz wzrostu PKB”, zapewne nikt nie stwierdzi „moim priorytetem jest utrzymanie kapitalizmu”. Tymczasem wszyscy, solidarnie jak w żadnej innej materii, ten plan realizujemy. Państwo tego od nas oczekuje, a tych, którzy ten plan sumiennie realizują, głaszcze po głowie (czego nie należy mylić z realnym wspieraniem).