Od zarania kapitalizm warunkowany był przez sprzeczności między centrum i peryferiami, co pociągało za sobą także przekształcenia w relacjach pomiędzy pracą a kapitałem, określając między innymi lokalne stosunki między pracownikami i pracodawcami. Podział ten był i pozostał istotny nie tylko z punktu widzenia społeczno-ekonomicznego, ale także ideologicznego. Praca wykonywana w centrum kapitalizmu była przeważnie przedstawiana jako bardziej znacząca, a co więcej, miała ona wyznaczać ścieżkę rozwoju dla krajów znajdujących się na peryferiach.

Niedawno obchodziliśmy dzień odnowy narodowej. Odbywała się ona w duchu przyśpieszonej faszyzacji. Czciciele wynalezionej tradycji, zamiast walczyć o lepsze warunki pracy, manifestować w obronie praw lokatorskich, łazili z kamieniami w rękach i świętowali szemranych „bohaterów”.Młodzi często bezrobotni kolesie (to raczej byli tylko faceci), nie mający co zrobić ze swoją frustracją i bezsilną wobec Systemu przemocą, mogliby chociaż wybić szyby w jakimś banku, albo pomalować sprejem jego elewację. Nie, oni krzyczeli: “a na drzewach zamiast liści będą wisieć komuniści” i zaatakowali skłoty i miejską zieleń. Brawo, to prawie jak w PRLu, tyle że na odwrót. Wówczas walka klasowa miała się zaostrzać, wraz z krzepnięciem ustroju. Dziś, wraz z postępami neoliberalnego kapitalizmu, wzrasta zapotrzebowanie na walkę z komunizmem.

30 października o godzinie 6 rano Piotr Ikonowicz został zatrzymany przez policję i przewieziony do aresztu. Tak tak, ten Piotr Ikonowicz, ten lewak, ten komuch, ten socjalista, ten polityk, ten manipulator, ten, co PPS rozwalił, ten, co ma znaną siostrę celebrytkę. Niestety wbrew gimnazjalnym entuzjastom Janusza Korwina Mikke, wbrew głosicielom jedynie słusznej anarchistycznej drogi do rewolucji, wbrew hejterom wszelkiego typu Piotr Ikonowicz nie trafił do aresztu za to, że jest Piotrem Ikonowiczem.

Czas na podsumowanie zaangażowania środowisk anarchistycznych i wolnościowych w Ogólnopolskich Dniach Protestu we wrześniu br. Zacznijmy od początku. Środowiska, o których wyżej wspomniano, wystąpiły z własnym przekazem w czasie największego protestu od 20 lat, organizowanego przez trzy największe centrale związkowe.

Pracownicy takich publicznych galerii, jak poznański Arsenał, muszą mieć świadomość, że są częścią szerszego sektora publicznego. Dlatego będziemy nawoływać środowisko związane z kulturą i sztuką do dołączenia do strajku generalnego, ogólnopolskich dni protestu 11-14 września – z Markiem Piekarskim, anarchistą, działaczem Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Inicjatywa Pracownicza i Federacji Anarchistycznej, rozmawiają Krystian Szadkowski i Piotr Juskowiak („Praktyka Teoretyczna”)

Zeszłotygodniowe protesty związkowców, zakończone sobotnia manifestacją mimo setek nieprzychylnych komentarzy stały się szansą na nowe otwarcie. Obarczony wieloma przypadłościami ruch związkowy dużym wysiłkiem zdobył się na wspólną, pokojową manifestację w obronie bardzo elementarnych praw. Z większości mediów w ostatnich dniach można było usłyszeć wywody lobbystów organizacji pracodawców, dla pomyłkowo podpisywanych jako ekonomiści nad rzekomo wygórowanymi żądaniami protestujących. Polska gospodarka mimo swoich wielu sukcesów miała w tych kasandrycznych wizjach zawalić się m.in pod ciężarem podniesienia płacy minimalnej do skromnego progu 50% średniej płacy. Podobnie komentowano praktycznie wszystkie postulaty - z jakiś powodów pomijając żądanie dymisji ministra pracy, który firmuje szereg niekorzystnych zmian, z dziwnym uporem przedstawiając je jako niesamowicie pozytywne.

 Poznańska Komisja Międzyzakładowa OZZ Inicjatywa Pracownicza poznańska Federacja Anarchistyczna wydały stanowisko na temat prób likwidacji Galerii Miejskiej "Arsenał" w Poznaniu. Kilka tygodni temu władze Poznania zaproponowały przekazanie galerii stowarzyszeniom pozarządowym. Ostateczną decyzję mogą podjąć radni. Urzędnicy zapowiadają, że do głosowania radnych może dojść na sesji pod koniec września lub w połowie października. Jeżeli radni zagłosują zgodnie z propozycjami urzędników, galeria zostanie zlikwidowana w połowie 2014 r. Przeciw wobec zamknięciu miejskiej galerii wpisuje się w prowadzoną przez Inicjatywę Pracowniczą kampanię "Przeciwko prywatyzacji. Usługi publiczne należą do wszystkich!".

Uznanie przez władze państwowe prawa do strajku było jednym z głównych postulatów ruchu „Solidarności” w latach 80. W okresie transformacji ustrojowej, prawne gwarancje dotyczące prawa do strajku zostały zapisane w art. 59 Konstytucji RP i doprecyzowane w „Ustawie o rozwiązywaniu sporów zbiorowych”.Obecnie – ponad dwadzieścia lat po upadku PRL, prawo do strajku pozostaje prawem jedynie „na papierze”, ponieważ zarówno restrykcyjne ustawowe ograniczenia, jak i przemoc ze strony pracodawców wspierana przez bierność sądów, faktycznie doprowadziły do odebrania prawa do strajku pracownikom i pracownicom.

Robotnicy Cegielskiego w 1956 roku walczyli o przyszłość swoich dzieci. Wyszli na ulice, aby upomnieć się nie tylko o swoje prawa, ale także o prawa przyszłych pokoleń. Nie chcieli pomników i akademii, chcieli pracy i chleba, równości i sprawiedliwości.Niestety obchody historycznej rocznicy wydarzeń Poznańskiego Czerwca 56, w żaden sposób nie pomagały ratować obecnie funkcjonujących zakładów HCP. Z roku na rok, kolejne dyrekcje zmniejszały zatrudnienie, pracownicy wysyłani byli na tzw. postojowe. Powolny upadek jak zawsze tłumaczono kryzysem i jak zawsze za kryzys mieli płacić robotnicy, a nie dyrekcja czy przedstawiciele rządu, który nie robił nic by ratować zakład.

W Wielkiej Brytanii ma miejsce atak na instytucje opieki nad dziećmi. W całym kraju dostają one coraz mniej funduszy, są zamykane i pogarsza się ich sytuacja. W poniższym tekście przedstawiamy na czym polegają cięcia kosztów w przedszkolach w dzielnicy Londynu, Hackney. Analizujemy je w kontekście cięć budżetowych przeprowadzanych przez konserwatywną Partię Demokratyczną, dostrzegając, że płeć odgrywa tu istotną rolę. W Wielkiej Brytanii neoliberalne reformy są głębsze i szybsze niż gdziekolwiek w Europie. Obecnie obserwujemy niszczenie resztek państwa opiekuńczego. W tekście dzielimy się naszymi doświadczeniami, które zebraliśmy uczestnicząc w kampanii w obronie przedszkoli społecznych w naszej dzielnicy. Przedszkola społeczne zawdzięczają swoje istnienie walkom z lat 60. i 70., domagającym się postępowych form opieki nad dziećmi. Przedszkola te nie działają dla zysku i prowadzone są przez członków stowarzyszeń, a ich zarządzanie prowadzone jest pod kontrolą rodziców, pracowników i kierowników placówek. Zastanawiamy się nad tym, co obecnie umożliwia atak na te placówki oraz ogólnie cięcia budżetowe, i jaki będzie ich efekt. Aby to zrozumieć zastanawiamy się nad rolą „płacy socjalnej” 1, która jest obecnie drastycznie redukowana poprzez wprowadzane przez rząd programy oszczędnościowe. Dążą one nie tylko do redukcji podatków dla korporacji czy banków czy narzucenia jeszcze większej dyscypliny pracownikom, ale przede wszystkim do…

Komisja Krajowa OZZ Inicjatywa Pracownicza wyraża swoje poparcie i solidarność ze strajkiem generalnym na Śląsku, który odbędzie się 26 marca. Zwracamy się z apelem do wszystkich komisji naszego związku oraz wszystkich osób wspierających i sympatyzujących z OZZ Inicjatywa Pracownicza o aktywne wsparcie demonstracji i pikiet solidarnościowych ze Śląskim Strajkiem Generalnym.

Po II wojnie światowej wiele zantagonizowanych do tej pory partii opowiadać się zaczęło za klasowym kompromisem w przekonaniu, że zarówno kapitalizm jak też komunizm w czystej postaci zawiodły. Jak opisuje to David Harvey, na Zachodzie zaczęło dominować przekonanie, że „państwo powinno starać się zapewnić obywatelom pełne zatrudnienie, wzrost gospodarczy, oraz dobrobyt, oraz że dla osiągnięcia tych celów należy bez skrępowania korzystać z możliwości jakie daje władza państwowa – ma ona działać równolegle z procesami rynkowymi, a w razie potrzeby w nie ingerować lub nawet je zastępować”. (1) Istotną rolę w tak zaplanowanym ładzie społeczno-politycznym miały odegrać związki zawodowe. Upowszechnił się, w większej lub mniejsze mierze, korporacjonistyczny (2) model funkcjonowania organizacji pracowniczych, posiadających znaczne instytucjonalne wpływy nie tylko w ramach państwa, ale także poszczególnych przedsiębiorstw. W ten sposób miała się odbyć korekta, nie tylko dystrybucji, ale także uznania w obrębie kapitalistycznych stosunków własnościowych.

Stoimy w cieniu piramid.Kto pamięta, czy te "atrakcje turystyczne" powstały z boskiej woli faraona, czy też był to podarunek od "bratniego" narodu z Syriusza?Piramida jest grobowcem wolności.Piramida to patent na życie pozagrobowe władzy, model hierarchicznego społeczeństwa. Bieda jest powszechna, choć wstydliwie ukrywana na peryferiach widzenia, bogactwo elitarne i pełne pychy.Poszczególne piętra są we wzajemnej relacji agresji i uległości.Gwarantem stabilności budowy jest hojnie nagradzane posłuszeństwo oraz groźba degradacji społecznej. Nierówności są immanentną cechą konstrukcji piramidy.Sprawiedliwość znajduje się w innym wymiarze.Syci niewolnicy się nie buntują, głodni walczą o przetrwanie.Piramidy, pałace, świątynie, kamienice, biblioteki i stadiony powstały rękoma pracowników najemnych i to do nich powinny należeć.Z wierzchołków tych piramid spogląda na nas czterdzieści wieków wyzysku. @page { size: 21cm 29.7cm; margin: 2cm } P { margin-bottom: 0.21cm } Uwaga! Pracownik najemny. Stoimy w cieniu piramid. Kto pamięta, czy te "atrakcje turystyczne" powstały z boskiej woli faraona, czy też był to podarunek od "bratniego" narodu z Syriusza? Piramida jest grobowcem wolności. Piramida to patent na życie pozagrobowe władzy, model hierarchicznego społeczeństwa. Bieda jest powszechna, choć wstydliwie ukrywana na peryferiach widzenia, bogactwo elitarne i pełne pychy. Poszczególne piętra są we wzajemnej relacji agresji i uległości. Gwarantem stabilności budowy jest hojnie nagradzane posłuszeństwo oraz groźba degradacji…

Wśród nas są zapalone fanki piłki nożnej, mimo to uważamy, że decyzja o organizowaniu w Polsce mistrzostw była błędem. Naszego kraju po prostu na to nie stać, nie mamy funduszy na cztery stadiony warte łącznie 4,5 mld zł i pozostałe wielomilionowe inwestycje związane z igrzyskami. Co my – przeciętni mieszkańcy – będziemy z tych wydatków mieli? – opowiadają pracownice poznańskich żłobków zrzeszone w OZZ Inicjatywa Pracownicza.

Kolektyw Rozbrat i Federacja Anarchistyczna s. Poznań wyraża swoje poparcie i solidarność ze strajkiem artystów zapowiedzianym na 24 maja br. Jednocześnie wzywamy Was wszystkich do udziału w proteście w dniu 10 czerwca 2012 roku w Poznaniu. Będziemy manifestować pod hasłem: „Chleba zamiast igrzysk”. Protest ten poparło już kilkadziesiąt znanych przedstawicieli świata kultury i nauki (czytaj TUTAJ). Pracownicy fizyczni i umysłowi, studenci i bezrobotni, artyści i robotnicy, kobiety i mężczyźni będą domagać się tego dnia praw socjalnych i zaprzestania antyspołecznej polityki władz państwowych i samorządowych.