Na wielu demonstracjach przeciwko ratyfikowaniu przez Polskę umowy ACTA pojawiają się przedstawiciele organizacji prawicowych.  Prawicowych przeciwników ACTA można z grubsza podzielić na dwie grupy. Pierwszą z nich stanowi twardy elektorat Prawa i Sprawiedliwości, Solidarnej Polski, Radia Maryja, Gazety Polskiej itp. Ta grupa generalnie nie ma pojęcia o co w ACTA chodzi, bierze udział w protestach gdyż tak się złożyło, że umowę ma ratyfikować rząd Platformy Obywatelskiej.  Uczestnictwo w protestach polega, głównie na głoszeniu tych samych haseł co przy każdej innej okazji (Smoleńsk, koncesja dla telewizji Trwam, zagrożenie dla niepodległości Polski ze strony UE, dyskryminacja katolików itd. itp.) , w większości nie mających nic wspólnego z ACTA. Część z tych osób (głównie starszych) żyje we własnym wyimaginowanym świecie kreowanym przez prawicową propagandę, część (głównie młodszych) zdaje sobie doskonale sprawę, z cyniczności i populizmu jaki kryje się za wsparciem dla protestów. 

To tajemnicze słowo, obok skrótu ACTA (Anti-Counterfeiting Trade Agreement ), zrobiło w minionych dniach oszałamiającą karierę. Tak więc z ust jednego ministra słyszymy, że konsultacje były wystarczające i prawidłowo przeprowadzone, drugi minister kaja się i przeprasza za właściwy brak konsultacji i obiecuje, że teraz po podpisaniu dokumentu można je jeszcze raz, tym razem prawidłowo, przeprowadzić. Opozycja gani rząd za brak konsultacji, rząd twierdzi, że przecież formalnie konsultacje były.

Związek zawodowy Inicjatywa Pracownicza otrzymał pismo z kancelarii prawnej wynajętej przez spółkę Agora, wydawcy Gazety Wyborczej, z żądaniem natychmiastowej zapłaty grubo ponad 30 tys. złotych tytułem naruszenia praw autorskich. Zarzucono organizacji, że bez stosownej zgody na jej portalu internetowym, przez kilka lat, ukazało się ponad 30 artykułów z Gazety Wyborczej. Wszystkie dotyczyły tylko aktywności związkowej samej Inicjatywy Pracowniczej.

Mijający rok, który obfitował na całym świecie w rewolucje i protesty, unaocznił wszystkim głębokość obecnego kryzysu. W Polsce do tej pory twierdzono, iż problemy świata nas nie dotyczą, nie dotyka globalna bessa. Ale zapaść czy stagnacja ekonomiczna jest faktem. Dodatkowo traktowanie przyrostu PKB jako wskaźnika społecznej pomyślności, staje się coraz bardziej wątpliwe. Prawie wszystkie kraje arabskie, przez które przetoczyła się zeszłoroczna fala niezadowolenia społecznego, mogły się wcześniej pochwalić wysokimi wzrostami produktu krajowego brutto. Nie uchroniło to tamtejszych elit władzy przed poważnymi problemami.

30. rocznica wprowadzenia stanu wojennego przez komunistyczny reżim, posłuży - w tym roku ze szczególną siłą - jako pretekst dla nacjonalistycznej i skrajnie prawicowej propagandy. Jednak zimą przełomu 1981 i 1982 roku rządowe siły bezpieczeństwa i wojsko nie strzelały do ludzi przekonane, że mierzą w patriotów czy Polaków. Strzelano do robotników i „wichrzycieli”, a wielu protagonistów dzisiejszego skrajnie nacjonalistycznego i prawicowego ruchu w Polsce, poparła reżim Jaruzelskiego i kolaborowała z nim.

Od tego semestru weszła w życie ustawa, która m.in. uniemożliwia bezpłatne studiowanie na dwóch kierunkach, obniża stypendia socjalne, zmienia możliwość ich otrzymywania, w tym też naukowych, przy czym dalej nikt nie wie jakie to są dokładnie zmiany. Jedni uważają, że to dobrze, bo ile można dawać pieniędzy na studentów, z tych „naszych podatków”,. Inni twierdzą, że odcina się możliwość kształcenia dla tych, co naprawdę chcą w pełni wykorzystać własne możliwości.

Szum medialno – polityczny, który rozpętał się po wydarzeniach 11 listopada pozbawił mnie wszelkich złudzeń – państwo nasze jest ze wszech miar ksenofobiczne, a nacjonaliści stanowią zaledwie czubek góry lodowej. I to właśnie sprawia, że jeszcze wyraźniej widzę, jak potrzebne są działania antyfaszystowskie, przeciwdziałające wszelkim uprzedzeniom i dyskryminacji. Także ze względu na pochodzenie narodowe.

Lepiej mniej, ale lepiej – tak można powiedzieć o przeprowadzonym 12 października na poznańskim Rozbracie spotkaniu z Jeffem Halperem, współzałożycielem Izraelskiego Komitetu Przeciwko Wyburzaniu Domów, autorem książek i artykułów poświęconych izraelskiej wojnie przeciwko narodowi palestyńskiemu.

Gdyby wierzyć pierwszym sondażom, wyniki wyborów nic nie zmienią nawet w formalnym układzie sił. Wygrała PO przed PiS, bardzo podobnym stosunikiem jak cztery lata temu. Jedynym novum jest wejście do sejmu Palikota, który faktycznie odebrał głosy SLD. Dowodziłoby to tylko tego, że tzw. „lewica” nie ma nic wspólnego z kwestią socjalną. Ale nie jest to jednak dla nas zaskoczeniem (czytaj TUTAJ). Po drugie: do urn poszło mniej uprawionych do głosowania - ok. 48,9 proc. wobec blisko 54 proc. w 2007 r. Dojadamy, że w Europie Zachodniej ten odsetek kształtuje się na poziomie przeważnie sporo ponad 80 proc. Władza w Polsce w dalszym ciągu cierpi na kryzys legitymizacji.

Jak uczy nas wieloletnie doświadczenie, kampania przedwyborcza miesza, na co dzień wydawałoby się inteligentnym ludziom w głowach. Ostatnio szczególnym objawem politycznego debilizmu jest udzielnie przez niektórych i niektóre przedstawicielki lewicy poparcia dla partii Palikota. Kilka wyświechtanych antyklerykalnych frazesów i werbalne poparcie dla lesbijek i gejów wystarczyło, aby zaczęto poważnie traktować tego politycznego celebrytę. Tym sposobem liberalno-lewicowa inteligencja chce zniżyć się do poziomu nastoletnich fanek i fanów Dody, którzy w swoim uwielbieniu dla gwiazdy przynajmniej nie ukrywają, że generowane jest ono przez gruczoły.

W związku z nadchodzącymi wyborami parlamentarnymi, Federacja Anarchistyczna s. Poznań, apeluje do bojkotu głosowania. Uczestnictwo w wyborach, w obecnej sytuacji politycznej legitymizuje jedynie system sprawowania rządów, który ponosi odpowiedzialność za kryzys gospodarczy, zapaść finansów publicznych, wzrastające koszty utrzymania, bezrobocie i chroniczny niedowład systemu opieki zdrowotnej i socjalnej. Z drugiej strony dotowanie partii politycznych z budżetu państwa, poparcie rządów i elit politycznych przez neoliberalne mass media, wykorzystywanie stanowisk publicznych dla kariery politycznej i wspierania szeregów partyjnych itd., sprawia, że głosowanie nie przekłada się w żaden sposób na poprawę sytuacji materialnej i społecznej znacznej części społeczeństwa i nie skutkuje eliminacją „patologii władzy” z jaka mamy do czynienia na każdym kroku.

Tekst nadesłany do redakcji portalu rozbrat.org przez grupę podpisaną jako Poznańscy Antyfaszyści i Antyfaszystki 17 września 1939 roku nie rozpoczęła się II wojna światowa, a nastąpił jedynie kolejny jej etap kiedy wojska sowieckie dotrzymały umowy zawartej z nazistami wkraczając na wschodnie tereny Polski. Pamięć o tych wydarzeniach nie znika, wszyscy znamy je z lekcji historii, a tym którzy na nich nie uważali przypominają o tym oficjalne uroczystości. Jednak według paranoików, którzy postanowili dziś zwołać marsz rozpoczynający się spod pomnika Powstańców Wielkopolskich, wydarzenia te są pomijane i tylko oni młodzi, dumni, wysportowani mają prawo o nich przypominać. Nazywają siebie nacjonalistami lub narodowcami, a głównym celem ich działań jest dążenie do tego, by wyciągnięta ręka, jednoznacznie kojarząca się z nazistowskim pozdrowieniem „Sieg Heil”, była nazywana „salutem rzymskim”. Znamienne, że w 39’ takim powitaniem witali wojska nazistowskie tylko kolaboranci i volksdeutsche, a w późniejszym okresie wojny za taki gest i współpracę z okupantem, członkowie ruchu oporu wykonywali na delikwentach wyroki śmierci. Dziś grupa owych paranoików, usiłuje nam wmówić, że w ten sposób oddaje cześć bohaterom II wojny światowej. Nasuwa się pytanie, o jakich bohaterach mówią, bo chyba nie o polskich walczących z okupantem.

Dlaczego ludzie pchają się do władzy? Dlatego, że ją kochają? Dla splendoru? Być może. Ale ani chęć kierowania innymi, ani prestiż dla większości ambitnych jednostek nie wystarcza. Nie wyjaśnia tej bezwzględniej rywalizacji o władzę, jaką obserwujemy. Konflikty polityczne między ugrupowaniami i w szeregach tych samych partii, które wydają się często zwykłemu zjadaczowi chleba kompletnie irracjonalne, pod płaszczykiem szczytnych haseł i retoryką poświęcenia, ukrywają swój realny sens. To wojna o pieniądze, o udział w podziale łupów, o lepszą pozycję startową w wyścigu, którego zwycięzca nie musi się już nigdy martwić o swoją przyszłość. Dopiero pochodną pieniądza jest zarówno realny autorytet, jak też prestiż. „Mieć to być” – oto podstawowa zasada, jaka kieruje ludźmi władzy. Opowieści o zapracowanych, biednych i skromnych reprezentantach narodu to z reguły legendy, nie mające realnego odzwierciedlenia w historycznych faktach. W 1917 roku Włodzimierz Lenin wyobrażając sobie jak będzie wyglądać Rosja Radziecka zakładał, że pensja delegata i reprezentanta ludu nie może przekraczać przeciętnego zarobku robotnika. W kilka lat po rewolucji okazało się, że nierówności majątkowe w ZSRR szybko się pogłębiają, osiągając – w latach 30. XX wieku - niekiedy rozmiary większe niż na kapitalistycznym Zachodzie. „Czerwona burżuazja” żyła dostatnio, choć wolała się nie obnosić ze swoim dobrobytem. Robotnicy…

Od pół roku mieszkańcem Rozbratu jest Stas Poczobut, brat Andrzeja Poczobuta, któremu obecnie grozi 4 lata więzienia za obrazę prezydenta Łukaszenki (sprawę tę nagłaśniają oficjalne media). Nasze kontakty rozpoczęły się już w połowie lat 90. drogą korespondencyjną. W 1998 r. Stas oraz jego brat Andrzej wraz z innymi muzykami z zespołu Deviation, zagrali u nas koncert (Andrzej grał wtedy na gitarze basowej, Stas do dziś jest w nim wokalistą). Rok później Stas przyjechał na Rozbrat na wykład o ruchu anarchistycznym na Białorusi, z którym utożsamia się od wielu lat.W 2003 r. do Polski dotarły wiadomości o pobiciu do utraty przytomności Stasa przez funkcjonariuszy milicji w Grodnie. W ostatnich latach był sześciokrotnie aresztowany na kilkanaście dni za rzekome „drobne wykroczenia”, m.in. gdy organizował w 2006 r. akcję solidarnościową z więźniami politycznymi oraz krewnymi zaginionych polityków, działaczy społecznych i dziennikarzy. W 2010 r., jeszcze zanim się do nas wprowadził, zorganizowaliśmy z nim kolejne spotkanie na temat powyborczych protestów oraz sytuacji na Białorusi (relacja ze spotkania). Teraz rozmawiamy o ostatnich protestach na Białorusi, kryzysie ekonomicznym, ruchu wolnościowym, ale również o sytuacji jego brata.

W środę zapał wyrok w sprawie Nangar Khel. Teoretycznie po kampanii wybielającej sprawców ostrzelania afgańskiej wioski, za którymi murem stała armia, rząd i poważna część mainsteamowej prasy, naiwnością było się spodziewać innego niż uniewinniający wyrok. Jednak kiedy media o nim poinformowały to przyznam, że się we mnie zagotowało. Zabici są – winnych nie ma. Być może jeszcze za wcześnie na ocenę, bo wyrok nie jest prawomocny, ale trudno tej sytuacji nie skomentować. Tym bardziej, że według liberalnej prasy, honor polskiego oręża (jakby się odbijały echem słowa generała Jaruzelskiego) został uratowany. Widzimy jak „państwo prawa” z wielkim zapałem ściga zbrodniarzy wojennych pod warunkiem, że to nie są ich właśni siepacze.