Jadwiga Troszczyńska, zamieszkująca kamienicę przy ulicy Sczanieckiej 1 w Poznaniu, w kwietniu 2012 roku dostała wyrok eksmisji z przydziałem do lokalu socjalnego. Właścicielom nieruchomości, którymi są Joanna i Piotr Borowiakowie, zależało jednak, by kobieta jak najszybciej opuściła zajmowane mieszkanie. Lokatorka miała aktualną umowę najmu, zameldowanie, regularnie płaciła czynsz. W grudniu 2012 roku Jadwiga Troszczyńska zastała opróżnione mieszkanie i wymienione zamki w drzwiach – zabrano wszystko: od ubrań, po meble. Właściciele wywieźli rzeczy do magazynu w Mogilnie. Nie wydano jej nowych kluczy. Zawiadomiona przez Jadwigę Troszczyńską policja nie chciała interweniować. Lokatorka znalazła się na bruku. Prosiła o pomoc miasto, aby przydzieliło jej należne mieszkanie socjalne – bez skutku.  

30 października odbędzie się licytacja budynku, w którym znajduje się Od:zysk. Kamienica pod adresem Paderewskiego 1 została przez nas zajęta pod koniec zeszłego roku. Wcześniej przez 10 lat była pustostanem. Oficjalne otwarcie miało miejsce w tym roku, 26 kwietnia i wzbudziło spore zainteresowanie ze strony mieszkańców i mieszkanek Poznania. Przejęcie budynku jest próbą stworzenia samorządnego centrum społeczno-polityczno-kulturalnego, czyli przestrzeni otwartej na różnorakie niehierarchiczne i oddolne inicjatywy skierowane do wszystkich ludzi, bez względu na zasobność ich portfeli. Od:zysk to również dom dla kilkudziesięciu osób, pozbawionych możliwości wynajęcia mieszkań po komercyjnych stawkach.Władze miasta wypróbowały już niemal wszystkie metody, by nas stąd usunąć. Na początku były to usiłowania wtargnięć policji, niezapowiedziane wizyty komornicze, czy częste odwiedziny inspektora budowlanego, które potwierdziły jednak, że użytkujemy budynek we właściwy sposób. Urzędnicy chcieli tę kamienicę wpisać na listę obiektów zabytkowych, przez co wielokrotnie nachodziła nas konserwatorka zabytków. Zaskakujący jest fakt, że władze nagle „zatroszczyły się” o kamienicę, w której znajduje się Od:zysk, niespodziewanie zauważając jej walory lokalizacyjne i zabytkowe oraz martwiąc się stanem technicznym budynku, a także o to, by użytkownikom nic złego się nie stało. Szkoda, że troski tej nie widać, gdy czyściciele kamienic terroryzują i usuwają lokatorów, a budynki są dewastowane. Wtedy Urząd Miasta umywa…

Tekturowe domki nie mają szans / Buldożery czekają na rozkaz / Wystraszone dzieci zerwane ze snu / Za chwilę zniknie ich wioska - tak śpiewał w 1996 roku zespół Dezerter. W czerwcu tamtego roku o 4 godzinie nad ranem znaczne siły warszawskiej policji i urzędnicy wtargnęli do osady rumuńskich Romów, koczujących pod Mostem Grota Roweckiego. W wyniku tej akcji deportowano z Polski 129 imigrantów, z których około jedną trzecią stanowiły dzieci. W prasie opisującej wydarzenie, przeważał ton sensacji i stereotypowego postrzegania mniejszości romskiej. Ten slums nie może dłużej trwać / Sto osób tu żyje nielegalnie / Nie obchodzi nikogo, że to jest ich dom / Bo to tylko rumuńscy Cyganie. Pomimo głosów oburzenia władze nie zmieniły swojego stanowiska.

Uczestnicy i uczestniczki Kolektywu Rozbrat oraz Siostrzanej Inicjatywy Społecznej wspólnie działają na rzecz społeczności Romów pochodzenia rumuńskiego od 2011 roku. Polegają one na reagowaniu na akty przemocy motywowanej nienawiścią rasową, interwencyjnej pomocy prawnej, organizowaniu zajęć edukacyjnych, oraz asystowaniu w kontakcie z instytucjami publicznymi.

Barykady w Przelewicach (powiat pyrzycki, woj. zachodniopomorskie) stoją już ponad 1,5 miesiąca. Postanowiliśmy wesprzeć mieszkańców w proteście przeciwko budowie fermy, jednak krótko po wyjeździe z Poznania dostaliśmy informacje od mieszkańca Miedzynia (20 km od Przelewic), że właśnie trwa spontaniczna blokada drogi prowadzącej do placu budowy kolejnej w regionie fermy norek. 22 sierpnia około godz. 11 do wsi wjechały betoniarki. Blokadę rozpoczęły dzieci kładąc się na ziemi, własnymi ciałami uniemożliwiając przejazd. Szybko dołączyli się dorośli. Mieszkańcy relacjonowali, że jeden z samochodów zatrzymał się 20 cm od głowy dziewczynki. Nie dopuszczono do wylania betonu pod kolejne pawilony – samochody musiały zawrócić.

Zdeterminowani mieszkańcy, trzy stoliki, beczkowóz, wóz strażacki. Czy to wystarczy, by zniechęcić spółkę PL-MINK do wprowadzenia norek na fermę w Przelewicach w województwie zachodniopomorskim?Historia rozpoczęła się w kwietniu tego roku, kiedy to spółka wykupiła od wcześniejszego właściciela prawo do użytkowania wieczystego gruntów położonych na terenie wsi. I właściwie od początku zaczęła się seria wykroczeń inwestora, który zwinnie omija prawo.

Efektem długotrwałych i systematycznych zmian politycznych jest między innymi nowy standard budownictwa socjalnego w Polsce:kontenery socjalne. W Polsce żyje w kontenerach kilka tysięcy ludzi. Choć jeszcze nie przeprowadzono odpowiedniej ewidencji, można dokonać pewnego szacunku w oparciu o informacje na temat liczby gmin wykorzystujących kontenery w ramach zasobu mieszkaniowego.Osiedla kontenerowe istnieją już między innymi w Tczewie, Szczecinie, Józefowie, Żorach, Bytomiu, Płocku, Nisku, Goleniowie, Świnoujściu, Andrychowie, Brańcewkach, Gorlicach, Żywcu, Głogowie Małopolskim, Goleniowicach, Wilanowie, Nowym Targu, Bydgoszczy, Nowej Soli, Sławkowie, Skoczowie, Sosnowcu, gminie Czorne, Frydrychowicach, Graboszczycach, Wsi Zielonka, Białych Błotach, Ustce, Imionkach (koło Olecka), Słupsku, Gaci, Gołkowie ( powiat Piaseczyński), Zakopane (z przeznaczeniem dla bezdomnych) i Poznaniu. Wprowadzenie nowego standardu mieszkań rozważają władze w miastach: Swarzędz, Łapy, Skierniewice, Świętochłowice, Łódź, Jastrzębie Zdrój, Lublin, Stalowa Wola, Gdańsk, a także Gmina Wieprz ( k/Krakowa). Jak dotąd największe osiedle baraków zafundowały mieszkańcom władze Sosonowca – 90 kontenerów i trwająca rozbudowa kolejnych kilkunastu. W planach „rozwojowych” przoduje natomiast Łódź, która jeszcze w roku 2012 zakładała budowę nawet 400 mieszkań socjalnych w barakach.

Publikujemy wywiad z więźniem na temat obecnej sytuacji w zakładzie karnym, podejściu systemu penitencjarnego do więźniów, oraz w głównym stopniu kwestii pracy więźniów na i poza terenem zakładu karnego. Wywiad jest anonimowy, gdyż każdy nie konsultowany kontakt z osobami z zewnątrz w praktyce automatycznie prowadzi do przeniesienia więźnia do zakładu zamkniętego.

W ocenie Centrum Praw Człowieka „Wiosna” obecnie w białoruskich więzieniach przebywa 11 więźniów politycznych. W grupie tych więźniów jest również trójka anarchistów - Igor Oliniewicz, Mikołaj Dziedok i Aleksander Franckiewicz. Zgodnie z opinią organizacji broniących praw człowieka w trakcie ich sprawy karnej: „Rażąco naruszano praw skazanych dają podstawy do przypuszczeń, że proces ich nie był obiektywny i bezstronny, a wydane wyroki są bezpodstawne i niezgodne z prawem”.Żaden z oskarżonych mimo stosowanych wobec nich praktyk zastraszania, szykan i przemocy nie przyznał się do pełnego zakresu czynów zawartych w akcie oskarżenia.

Na Półwyspie Koreańskim obserwujemy wzrost napięcia przekraczający typowe dla tego regionu epizody. Postawione w stan militarnej podległości agencje informacyjne publikują oświadczenia o stanie wojny i możliwym nuklearnym odwecie. Mieszkańcy Azji Południowo-Wschodniej mierzą się z kolejną odsłoną atomowego zagrożenia, którego fundatorami są rządy.

Jesteśmy świadkami sytuacji, kiedy podglądnięta na Facebooku prywatna opinia o nowo wybranym papieżu, posłużyła do rozpętania nagonki i szykan. Gromy i biurokratyczne restrykcje spotykają osobę, która miała odwagę przyznać się - zapytana publicznie na antenie lokalnej telewizji - do swoich prywatnych poglądów. Miarą uczciwości stają się konwenanse, a nie udział (choćby przez milczące poparcie) w zbrodniczym procederze.

Przemoc to jedno z najbardziej piętnowanych przez współczesne społeczeństwo zachowań. Media biją na alarm, kiedy mowa o zamieszkach po meczach i kibicowskich ustawkach. Państwo produkuje różne programy prewencyjne dotyczące przemocy. Pedagodzy rwą sobie włosy z głowy, gdy wzrastają wskaźniki przemocy rówieśniczej. Sprawców tego całego katalogu form przemocy piętnuje się, sądzi, resocjalizuje bądź wsadza za kratki.

Kilka tygodni temu komendant poznańskiej policji oznajmił dziennikarzom dwie rzeczy. Pierwsza, że przestępczość spada, a drugą, że ogłasza konkurs na złapanie grafficiarza. W liberalnej logice policja jak widać odnajduje się świetnie. PR ważniejszy niż rozwiązywanie realnych problemów.

Zacznę ten artykuł trywialnie - na pewno każdy i każda z nas zadał sobie kiedyś pytanie, po co żyje. I pewnie istnieje na to pytanie milion odpowiedzi, wszystkie udzielane raczej z perspektywy indywidualnej. Mało kto odpowie na to zagadnienie – „moim życiowym celem jest dobro ojczyzny”, „żyję dla rozwoju narodowej gospodarki oraz wzrostu PKB”, zapewne nikt nie stwierdzi „moim priorytetem jest utrzymanie kapitalizmu”. Tymczasem wszyscy, solidarnie jak w żadnej innej materii, ten plan realizujemy. Państwo tego od nas oczekuje, a tych, którzy ten plan sumiennie realizują, głaszcze po głowie (czego nie należy mylić z realnym wspieraniem).

Poprzedni rok był rokiem walki z represjami stosowanymi z wyjątkową brutalnością wobec cudzoziemców na terenach polskich Ośrodków Strzeżonych. Z roku na rok coraz więcej migrantów z często nieuzasadnionych przyczyn jest przetrzymywana w nieludzkich warunkach i poddana systemowi najboleśniejszych i najbardziej upadlających godność ludzką opresji.