Mijają kolejne tygodnie pandemii, a w dalszym ciągu jej obecny i przyszły przebieg, rozmiary i konsekwencje budzą wiele kontrowersji. Nadal pojawiają się sprzeczne interpretacje i analizy. Ostatnio nieco światła na problem rzuciły badania przeprowadzone przez naukowców z Krakowa. Przebadano tam testami na koronawirusa 1000 osób, które nigdy nie wykazywały objawów COVID-19 i stwierdzono, że 2 proc. z nich było zarażonych. Do tego należałoby dodać 251 wykrytych przypadków zarażenia (na dzień 8 maja). Oznacza to, że w Krakowie zaatakowanych przez wirusa było do tej pory łącznie ok. 15298 mieszkańców (szacunkowa liczba bezobjawowych zarażeń 15047 plus 251 wykrytych przypadków normalnym trybem). Stwierdzono 16 zgonów, co stanowiłoby 1 promil (0,1 procenta) zarażeń.

Poniżej prezentujemy artykuł Roba Wallace'a pt. „Protecting H3N2v’s Privacy”, który ukazał się po raz pierwszy w połowie 2013 r. na blogu Farming Pathogens. Wallace w swoich badaniach szczególny nacisk kładzie na kapitalistyczny i przemysłowy system produkcji rolnej jako potencjalne źródło pandemii. Fermy przemysłowe (kurczaków, kaczek i świń) stają są rezerwuarem zjadliwych i niebezpiecznych dla ludzi szczepów wirusów. Patogeny mogą być w tym przypadku przenoszone między fermami i regionami także przez dzikie ptactwo. Istnieją jednak inne schematy wybuchu epidemii. Na przykład wylesianie i niszczenie naturalnych ekosystemów – w wypadku działań gospodarczych czy zmian klimatycznych – doprowadza do sytuacji, że zwierzęta dzikie przenoszą się w obręb ludzkiego habitatu. Taka sytuacja miała miejsce w przypadku m.in. wybuchu epidemii wirusa Nipah w Malezji (1998 r.), kiedy nietoperze zostały pozbawione swoich żerowisk i zawędrowały na drzewa owocowe w pobliżu hodowli trzody chlewnej. Wirus przeniósł się na świnie, a potem na ludzi. I w tym zatem przypadku fermy stały się rozsadnikiem zarazy. Wreszcie presja na obszary dziewicze i utowarowienie fauny sprawia, że masowo odławiane zwierzęta pojawiają się na światowych rynkach zbytu, jak ten w chińskim Wuhan – dziś najbardziej prawdopodobnym miejscu wybuchu pandemii koronawirusa SARS-CoV-2. Warto zauważyć, że to wszystko związane jest ze zmianami w formach…

Kiedy wybuchła epidemia w Polsce, wraz z grupą aktywistów i aktywistek organizowaliśmy protest przeciwko podwyżkom cen biletów komunikacji miejskiej w Poznaniu. 10 marca od rana byliśmy z plakatami i transparentami na radzie miasta. Przed wejściem do sali obrad ustawiono już stojak z płynem do dezynfekcji rąk, ale jeszcze nikt nie nosił masek ani nie zachowywał odległości i oddychaliśmy pełną piersią.

Od kilku miesięcy obserwujemy szczególne narastanie ksenofobii i rasizmu na całym świecie. „Szczególne” w takim sensie, że związane stricte z rozwojem pandemii. Dlaczego tak się dzieje?

Rozpoczynamy czwarty tydzień narodowej kwarantanny, licząc od momentu wprowadzenia stanu zagrożenia epidemicznego w Polsce 13 marca 2020 r. Niektóre samorządy już kilka dni wcześniej zadecydowały o pewnych działaniach i obostrzeniach w związku z zagrożeniem COVID-19. Mieliśmy zatem czas przyjrzeć się sytuacji. Teraz wypadałoby odpowiedzieć sobie na pytanie, co się właściwie dzieje?

Okazuje się, że konstytucja nie chroni naszych swobód w okresach największego zagrożenia. Obecnie stan epidemii wykorzystuje się do pozbawienia nas praw obywatelskich i socjalnych. Kiedy jesteśmy odizolowani w domach i obserwowani na ulicach, kiedy nie wolno nam zbierać się oraz protestować, władza dewastuje dotychczasowy ustrój i depcze resztki wolności, przekonując, że to dla naszego dobra. Nie było jednak dyktatury, która twierdziłaby inaczej. Nie znaczy też to, że nie dojdzie do buntu społecznego tylko dlatego, że zostanie on zabroniony.

Pandemia koronawirusa spowodowała, że wszyscy oczekujemy ujemnych skutków ekonomicznych. Rząd przygotował specjalną ustawę z zapisami, które uderzają z całą mocą we wszystkich pracujących. Mamy pracować dłużej, ciężej i za dużo mniejsze pieniądze. Rządzący chcą z tego kraju zrobić obóz pracy. Celem jest utrzymanie dotychczasowej władzy.

O sytuacji poznańskich bezdomnych w okresie pandemii COVID-19 rozmawiamy z Kornelią Piotrowską, członkinią Zarządu Wielkopolskiego Stowarzyszenia Lokatorów, pracownicą socjalną, streetworkerką i osobą, która 12 lat przepracowała w schronisku dla bezdomnych.

„Zastań w domu” – nawołują nagłówki na portalach informacyjnych. Powtarzają to zatroskani celebryci i politycy. Tymczasem każdego dnia miliony osób wychodzi do pracy i wraca do domów. Co z ich bezpieczeństwem?

Na pewno słyszeliście, że tragiczna sytuacja w związku z epidemią koronawirusa we Włoszech to wina samych mieszkańców tego kraju. Mieli bagatelizować zalecenia i ograniczenia władz. Nieodpowiednie zachowanie z pewnością może i przyczynia się do pogłębienia kryzysu zachorowań. Tak naprawdę jednak tego typu narracja to tylko próba zrzucenia odpowiedzialności za zaistniały stan rzecz na samo społeczeństwo.

Pandemia koronawirusa to nie tylko problem tzw. „pierwszego świata”, choć tak próbują ją przedstawiać biznesowe elity. To choroba całego systemu – świata opartego na nieograniczonej konsumpcji i ulgach dla uprzywilejowanych. To nie biedni doprowadzili do szerokiego rozprzestrzenia się wirusa – oni nie mogą sobie pozwolić na podróże. To kapitał jest głównym dystrybutorem, a w przyszłości beneficjentem obecnego kryzysu. Kiedy słyszymy: pomóżcie przedsiębiorcom, myślimy być może: o, wsparcie dla małych podmiotów, może spółdzielni. W praktyce częściej za kryzys płacą pracownicy, nie szefowie czy pracodawcy.

W związku z rozprzestrzenianiem się koronawirusa rządy na całym świecie podejmują nadzwyczajne środki pod hasłem walki z epidemią. Bez wątpienia ochrona naszego życia i zdrowia jest sprawą najważniejszą. Wprowadzaniu nadzwyczajnego prawa często towarzyszą jednak – teraz i w przeszłości – nadużycia ze strony władzy. Epidemiologiczny kryzys uderza ze zdwojoną mocą w najbiedniejsze warstwy naszego społeczeństwa, kiedy elity potrafią doskonale zabezpieczyć swoją przyszłość.

Prezentujemy trzy artykuły dotyczące programu 500+. Pierwotnie ukazały się one na łamach pisma A-TAk.Bezwzględnie program 500+ jest jednym z największych transferów socjalnych w Polsce po 1989 r., obojętnie na intencje rządzącej partii. Zgadzam się zatem ze spostrzeżeniami autora, który polemizuje z opublikowanym w poprzednim numerze „A-Taku” tekstem pt. „500+, 750?”. Warto jednak wspomnieć o kilku sprawach dotyczących szerszego kontekstu wprowadzenia tego programu.

Prezentujemy trzy artykuły dotyczące programu 500+. Pierwotnie ukazały się one na łamach pisma A-Tak.W poprzednim Ataku zamieszczony został tekst pt. "500+ 750-", w którym działacz gdańskiego RSA przedstawia swoją - wysoce krytyczną - opinię na temat rządowego programu 500+. Szanując osobiste poglądy autora trzeba jednak zwrócić uwagę, że jego wnioski oparte są na wywodzie, który płynie zupełnie niezależnie od podstawowych faktów.

Migracja ludzi i problem prób zarządzania nią poprzez wytyczanie i militaryzację granic stanowi jeden z najważniejszych współczesnych problemów społecznych i politycznych. Ustanawianie państwowych granic jest skutecznym narzędziem utrwalania hierarchii i podziałów społecznych na geopolitycznej mapie świata. W dobie tzw. kryzysu uchodźczego problem ten nabrał rangi szczególnej, a to w jaki sposób europejskie społeczeństwo interpretuje i definiuje pojęcie granicy, będzie rzutować w przyszłości na losy następnych pokoleń migrantów i każdego z nas.