Zbliża się VIII Ogólnopolski Zjazd Delegatów Inicjatywy Pracowniczej, który odbędzie się 16 marca 2013 roku w Poznaniu. Dwa lata od poprzedniego spotkania minęły bardzo szybko. Jak to zwykle bywa, bieżące konflikty i zadania pochłonęły związek całkowicie, a wiele spraw dotyczących strukturalnego funkcjonowania związku pozostało nierozwiązanych. Myślę, że to pewna prawidłowość. Sposób organizowania się związku zawodowego siłą rzeczy podąża i zmienia się w wyniku konkretnych starć i ogólnej sytuacji społecznej, politycznej i ekonomicznej. Nie można zatem decydować o pewnych zmianach strukturalnych, nie zadając sobie pytanie w jakim miejscu jesteśmy, z czym się ścieramy.

Przemoc to jedno z najbardziej piętnowanych przez współczesne społeczeństwo zachowań. Media biją na alarm, kiedy mowa o zamieszkach po meczach i kibicowskich ustawkach. Państwo produkuje różne programy prewencyjne dotyczące przemocy. Pedagodzy rwą sobie włosy z głowy, gdy wzrastają wskaźniki przemocy rówieśniczej. Sprawców tego całego katalogu form przemocy piętnuje się, sądzi, resocjalizuje bądź wsadza za kratki.

Poseł Tadeusz Dziuba (Prawo i Sprawiedliwość, My Poznaniacy), niegdyś broniący związkowców i merytorycznie krytykujący miejską politykę budżetową, zaskoczył wszystkich, gdy podczas debaty parlamentarzystów na temat związków partnerskich w Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa 2 marca 2012 r. niespodziewanie wypalił: „Proszę prześledzić rozwój tego procesu w krajach zaawansowanych jak Anglia, Francja, Niemcy czy Holandia. Ten proces zawsze prowadzi do destrukcji podstaw funkcjonowania społeczeństwa. A w tym przypadku podstaw funkcjonowania społeczeństwa człowieka białego”. Sprawę nagłośniły „Gazeta Wyborcza” i Ruch Palikota (czytaj TUTAJ).

Kilka tygodni temu komendant poznańskiej policji oznajmił dziennikarzom dwie rzeczy. Pierwsza, że przestępczość spada, a drugą, że ogłasza konkurs na złapanie grafficiarza. W liberalnej logice policja jak widać odnajduje się świetnie. PR ważniejszy niż rozwiązywanie realnych problemów.

Sprawa Jadwigi Troszczyńskiej wydawała się prosta. Właściciel pozbawił jej mieszkania. Zmienił zamki w drzwiach i bez jej wiedzy wywiózł wszystkie rzeczy osobiste i meble. Lokatorka miała aktualną umowę najmu, zameldowanie, regularnie płaciła czynsz. Zawiadomiona przez nią policja nie chciała interweniować. Po licznych naleganiach rozpoczęto jednak śledztwo, które obecnie prokuratura umorzyła.

Próbując zdyskredytować inicjatywę odwołania na drodze referendum prezydenta Grobelnego, jego poplecznicy nazwali działania opozycji „polityczną hucpą”. Uznali zatem, według znaczenia przypisywanego temu pojęciu przez słownik PWN, za „bezczelność i arogancję”. Mogłoby się wydawać, że dla nich nieistotne jest zadłużenie miasta. Nieważne są chybione inwestycje, likwidowane placówki oświatowe i wychowawcze. Bez znaczenia drastyczne podwyżki cen usług komunalnych. Nie rażą pozorowane konsultacje społeczne itd.

Na wyższych uczelniach wrze. Po oświadczeniu poznańskich i krakowskich wykładowców, którzy stanęli w obronie najbardziej zaściankowych poglądów na sprawę związków partnerskich, część studentów i studentek odpowiedziała akcją pod hasłem „Homoterapia”. Parlament Samorządu Studenckiego UAM poczuł się zobligowany do wydania oświadczenia w tej sprawie. W jego opinii uczelnia winna „pozostać przede wszystkim miejscem rozwoju nauki i kształcenia światłych obywateli naszego państwa, nie miejscem wymiany manifestów politycznych”.

Jarosław Pucek: „Moim głównym celem jest zmiana mentalności poznańskich lokatorów”.(1) „Wracamy do tego, co mówiłem o potrzebie zmiany mentalności. Żeby dłużnicy zaczęli płacić za wynajmowane mieszkania, potrzebne są ostre działania. Czas na filozoficzne polemiki był 10 lat temu, dzisiaj jest czas działania. Tu nie ma miejsca na sentymenty. Czas brać się do pracy.” (2)

Jestem pod bardzo dużym wrażeniem ilości znaczeń, które redaktor Głosu Wielkopolskiego Michał Kopiński zawarł w dość lapidarnym tekście pt. „Dyrektorze Pucek apeluję”. Według redaktora Kopińskiego mieszkanie jest towarem, za który zawsze należy płacić, jednak w tym jednym drastycznym przypadku rodziny, będącej w wyjątkowej sytuacji, jest skłonny uczynić wyjątek.

Michał Danielewski z Gazety Wyborczej popełnił artykuł, w którym snuje swoje polityczne wizje na temat możliwości powstania poznańskiej partii miejskiej, która miałaby odegrać ważną rolę w przyszłych wyborach samorządowych (druga połowa 2014 roku). Choć zakładam, że autor przepełniony jest dobrą wolą i pisał w trosce o przyszłość miasta, to jednak jego propozycja jest archaiczna w swojej wymowie. Budowa nowej formacji w oparciu o indywidualne ambicje i głód władzy nie wróży dla nas nic dobrego. Tym motywowane przetasowania i kadrowe roszady obserwujemy cały czas na scenie politycznej i raczej jest to jedna z chorób drążących nasze społeczeństwo, niż pomysł na uzdrowienie.

Podobno jedynym sposobem na pokonanie Bazyliszka było pokazanie mu jego własnego oblicza w lustrze. Baśniowa gadzina, przerażona swoim własnym odbiciem, zmieniała się w kamień i ginęła. We wczorajszym programie telewizji WTK „Otwarta antena” Jarosław Pucek, dyrektor ZKZL, miał okazję do rozmowy ze swoim „lustrzanym odbiciem”, niesławnym czyścicielem kamienic Piotrem Śrubą. Spotkanie nie trwało długo. Pucek wyszedł ze studia pełen oburzenia: – Dziwię się państwu, że zapraszacie tego pana do dyskusji. Pomyliliście państwo wolność słowa z odpowiedzialnością za ofiary tego pana. Dla mnie to dyskusja na poziomie rynsztoka – oświadczył.

Poniżej publikujemy stanowisko Wielkopolskiego Stowarzyszenia Lokatorów w sprawie sytuacji mieszkańców kamienicy przy ulicy Piaskowej. Właściciel tej kamienicy, „Stara Piekarnia”, rozpoczął generalny remont. Zdarzają się zalania mieszkań i wybicie okna. Na protesty mieszkańców właściciel zareagował rozsyłając do mediów swoje stanowisko i materiały. W odpowiedzi WSL czytamy:

Zacznę ten artykuł trywialnie - na pewno każdy i każda z nas zadał sobie kiedyś pytanie, po co żyje. I pewnie istnieje na to pytanie milion odpowiedzi, wszystkie udzielane raczej z perspektywy indywidualnej. Mało kto odpowie na to zagadnienie – „moim życiowym celem jest dobro ojczyzny”, „żyję dla rozwoju narodowej gospodarki oraz wzrostu PKB”, zapewne nikt nie stwierdzi „moim priorytetem jest utrzymanie kapitalizmu”. Tymczasem wszyscy, solidarnie jak w żadnej innej materii, ten plan realizujemy. Państwo tego od nas oczekuje, a tych, którzy ten plan sumiennie realizują, głaszcze po głowie (czego nie należy mylić z realnym wspieraniem).

Minęło już z górą 10 lat jak dość przypadkowo, trafiłem na wykład Zbigniewa Bujaka, legendy solidarnościowej opozycji. Referat dotyczył wychodzenia z totalitaryzmu. Utkwił mi w pamięci jeden z przykładów jaki podał. Bujak utrzymywał, że systemy autorytarne od nieautorytarnych (demokratycznych) wyróżnia pewna codzienna praktyka służb państwowych. Prezentował to na przykładzie policji, która posłużyła mu jako pewna metafora w tym porównaniu. Policja drogowa - utrzymywał – w państwie demokratycznym staje zawsze przed znakiem ograniczającym szybkość, tak aby swą obecnością zapobiec łamaniu przepisów i ewentualnych tego skutków – wypadkom drogowym. Zależy im bowiem na dobru obywateli. W kraju autorytarnym przeciwnie, policja ma nawyk stawania za znakiem drogowym ograniczającym szybkość, bowiem nie zależy jej tak na dobru i bezpieczeństwie obywateli, jak raczej na ich karaniu i represjonowaniu.

Na portalu informacyjnym codziennypoznan.pl ukazał się, porażający w swym „obiektywizmie”, artykuł Lidii Łady, w którym autorka atakuje anarchistów za serię politycznych napisów na murach. Trudno oprzeć się wrażeniu, że został on opublikowany na zamówienie radnego Mariusza Wiśniewskiego z poznańskiej Platformy Obywatelskiej. Utyskuje on, że protest przeciwko podwyżkom cen biletów zaowocował m.in. serią haseł w stylu: „Kasuj władzę, nie bilety”.