Nie łza, nie łza, zaślubiny z morzem W którym pływają dziewcząt ławice. Falą spienioną ciągniesz je za włosy Całujesz gwałtownie w usta, co proszą. Zachłyśnięte tobą dziwią się swym ciałom Topielczym, że nie toną a się unoszą. Pomagasz imigrantom przekroczyć ostatnią Granicę. Czy tak?

3 lipca 2015 w AKK Zemsta odbył się wernisaż wystawy „Anarchik – wróg państwa”. W ten sposób zainaugurowano Festiwal Kultury Komiksowej LIGATURA. Na wystawie zaprezentowano wybór ok. 30 prac nie tylko „ojca” bohatera wydarzenia, ale też licznych jego naśladowców. Anarchik to postać stworzona przez Roberto Ambrosoli`ego pod koniec lat 60 - tych. Pierwowzorem sympatycznego, kreskówkowego rozrabiaki był bułgarski anarchista Georgi Cheitanov.

24 czerwca 2015 roku w AKK Zemsta odbyła się dyskusja wokół książki „Sercem w lesie” Diany Ronnberg. Z autorką książki rozmawiali Roman Kubicki (Instytut Filozofii UAM, UAP) i Kalina Olejniczak (Radio Merkury). Duchowym patronem spotkania był Grzegorz Klaman (wywiad), u którego Diana Ronnberg się doktoryzowała. Rozmowa koncentrowała się nie tylko na problematyce podejmowanej przez autorkę, ale była też próbą diagnozy obecnej kondycji społeczeństw doby kryzysu. W spotkaniu wzięło udział około 20 osób.

 W minionym tygodniu poznaniacy mieli okazję uczestniczyć w spotkaniu „Dlaczego w Polsce nie ma antysemityzmu?”, odbywającym się w Teatrze 8 Dnia. Pretekstem do niego i swoistym motywem przewodnim była książka Anny Karoliny Kłys „Tajemnica Pana Cukra”. Oprócz autorki w spotkaniu uczestniczył również dr Piotr Forecki, politolog z UAM zajmujący się m.in. problematyką antysemityzmu.

Poniżej publikujemy polemikę z autorskim tekstem Marka Piekarskiego Nie ukrywam, że z dużym zażenowaniem i goryczą przeczytałem tekst Marka Piekarskiego na temat jubileuszu 30-lecia „Czasu Kultury”, którego jestem redaktorem naczelnym. Obok uzasadnionej do pewnego stopnia krytyki dyskusji pod tytułem „Czas kultury w Polsce: konsumpcja czy partycypacja?” tekst ten zawierał zbyt wiele zwyczajnych złośliwości i insynuacji, aby spokojnie przyjąć jego treść. Z jego lektury można bowiem wysnuć wniosek, że zorganizowaliśmy ku uciesze gawiedzi bal u senatora na lokalnym polu golfowym. Rozumiem złość i poczucie bezsilności, jakie środowisko Marka Piekarskiego odczuwa wobec powszechnej w mediach negatywnej stereotypizacji anarchistów, lokatorów squatów i radykalnych grup lewicowych. Nie rozumiem, dlaczego autor tekstu bezwiednie przyjmuje ten sam pogardliwy język agresji, której również bywał i będzie jeszcze wielokrotnie ofiarą. W swoim sprostowaniu postaram się po kolei odnieść do przeinaczeń i insynuacji, które w tej chwili wydają mi się najbardziej jaskrawe.

Dostałem zaproszenie na urodziny – 30 lat „Czasu Kultury”. Szacunek zarówno dla nich, jak i do Teatru Ósmego Dnia, w Poznaniu wypadałoby mieć. Impreza odbywała się w Ogrodzie Botanicznym. Piękne miejsce, dystyngowane, odpowiednie na spacerek dla mieszczan. Ostatni raz byłem tam, gdy musiałem, pieląc grządki, odrabiać grzywnę za jakąś demonstrację lub inne „nielegalne zgromadzenie”. No ale pomyślałem, że miło tu być w innej roli, tym bardziej, że to urodziny znajomych, którzy kilka lat przed nami zdobywali rosyjski konsulat. (Solidarność Walcząca – w sprawie interwencji Armii Czerwonej na Litwie w 1990 r., my w 2000 r. – przeciwko interwencji w Czeczenii).

Projekt Ulotka jest integralną częścią tournée wystawy Bunt – Ekspresjonizm – Transgraniczna awangarda. Prace z berlińskiej kolekcji prof. Stanisława Karola Kubickiego pod kuratorską opieką Lidii Głuchowskiej. Ekspozycja będzie m.in. w Bydgoszczy, Wrocławiu i Dreźnie. Odwołujący się do ekspresjonizmu poznańskiego, eksponuje głównie zaangażowanie społeczne, krytyczne spojrzenie obnażające konwenanse, ujawnia mechanizmy współczesnej kultury i społeczeństwa. Idee te bliskie były artystom grupy Bunt, którego pierwszą wystawę w Poznaniu również próbowano ocenzurować, co spowodowało, że ekspozycję przeniesiono do prywatnego lokalu mieszczącego się przy obecnej ul. 27 grudnia. Berlińska wystawa twórczości członków grupy – Stanisława i Margarety Kubickich – w biurze Die Action została zdemolowana. Bunt współpracował m.in. z Der Kommune w Berlinie, co zaowocowało wspólną prezentacją.e wszystkich tych ośrodkach projekt Ulotka zostanie zaprezentowany wraz z pozostałymi częściami wystawy

Walka z opresją systemu to nie anarchistyczna idea filozofów, a potrzeba wynikająca z samej opresji. Chłopstwo ciemiężone było przez całe wieki, jak nie przez panów i dworzan, to przez dziedziców i szlachtę. Jakby tego było mało, zawsze znalazł się jakiś klecha, który musiał swoją dziesięcinę (albo i więcej) pobrać.

Za nami trzecia (a pierwsza na Rozbracie) edycja mini – festiwalu FUCK FASCISM FEST. Impreza odbyła się w dniach 27 - 28 marca 2015 roku, a poprzedziły ją: czwartkowa Biesiada Wolnościowa na skłocie Odzysk oraz piątkowa akcja w ramach kampanii „Wojna wojnie – przeciwko zbrojeniom”. Poprzednie edycje FUCK FASCISM FESTU odbyły się poznańskich klubach, tym razem jednak postanowiliśmy zrobić duży dwudniowy festiwal pełen różnorodnych atrakcji na własnych śmieciach. Nie zerwaliśmy przy tym z podstawową zasadą tej imprezy, a więc promowaniem antyfaszyzmu poza ramami subkulturowymi, a wręcz przeciwnie – otwarliśmy ją na szereg innych środowisk i inicjatyw.

W minionym roku udała się rzecz, do której włodarze miasta dążyli od dawna – w końcu Poznań zdecydowanie wygrał w jakiejś konkurencji z Wrocławiem. Pech chciał, że chodziło o kulturalną żenadę roku.

"Gdybym mógł zgrzeszyć snem tak nieprzytomnym" William ShakespeareNajnowszy film greckiego reżysera Panosa H. Koutrasa „Xenia”, mimo wielu irytujących niedociągnięć, bynajmniej nie pozostawia widza obojętnym. Punkowo-queer'owa estetyka, kiczowate animacje komputerowe, nieprzekonywująca gra aktorska czy ostatecznie mało błyskotliwa fabuła o dziwo nadają całości dość intrygujący charakter, domykając film w spójne kompozycyjnie dzieło.

5 grudnia 2014 r. w AKK Zemsta wspólnie obejrzeliśmy jedno z arcydzieł kina – "La Règle du Jeu" (1939) Jeana Renoira, znane u nas pod tytułem "Reguły gry". Ten inspirowany m.in. „Weselem Figara" antyburżuazyjny manifest uznawany jest dziś za jeden z najważniejszych i najlepszych filmów w dziejach X Muzy.

14 listopada 2014 roku w AKK Zemsta obejrzeliśmy wspólnie jedno z arcydzieł kina, a przy tym film o wyraźnym wydźwięku anarchistycznym – „La Grande Illusion” (1937) Jeana Renoira, znany u nas pod tytułem „Towarzysze broni”. Pokaz spotkał się z dużym zainteresowaniem i prowokował do dyskusji o militaryzmie, nacjonalizmie, podziałach klasowych, możliwościach międzyludzkiego porozumienia i współpracy – kwestii wciąż po blisko 80 latach aktualnych. W najbliższym czasie w ramach cyklu „Zemsta Kina” chcemy Wam pokazać także inne obrazy Jeana Renoira, twórcy niezwykle wrażliwego społecznie i dbającego o polityczny wydźwięk swych filmów, nawet wtedy gdy ekranizował baśnie. Poznając historię lewicowego i anarchistycznego kina, poznajemy własną kulturę oporu – nie zawsze poważną, czasem plebejską, zawsze jednak krytyczną i wolną. Ta opowieść obfituje w dzieła niezwykłe, często dziś uznawane za arcydzieła, choć w dniach swych premier pogardzano nimi bądź od razu zakazywano.

31 października 2014 w AKK Zemsta odbyła się kolejna projekcja filmowa. W ramach cyklu „Zemsta kina” chcielibyśmy Wam pokazywać filmy zarówno anarchistyczne, jak i pokazujące anarchię i anarchistów – z bardzo różnych perspektyw, od realizmu po fantastykę, od paszkwili po afirmacje. Same projekcje to jednak zaledwie wstęp do dyskusji i późniejszych działań – edukacyjnych, samopomocowych, lokatorskich, pracowniczych. Uważamy, że kino wcale nie musi odciągać od czynnego zaangażowania w walki społeczne, wręcz przeciwnie – może być narzędziem analizy rzeczywistości i tworzenia kultury oporu.

24 października 2014 r., na otwarcie II urodzin Anarchistycznej Klubo-Księgarni Zemsta, zaprezentowano wystawę. Nic niezwykłego, lokal poznańskich anarchistów jest też swoistą galerią i nie raz służył za „przestrzeń wystawienniczą”, a niektóre wernisaże przeradzały się w ciekawe debaty wokół poruszanych przez artystów kwestii społeczno-politycznych (zob. np. tutaj). Wystawa Jerzego Kosałki, związanego z anarchizująca Legendarną Grupą LUXUS, jest jednak w tym ciągu czymś wyjątkowym i osobnym, w pewien sposób domykającym opowiadaną przez „zemstowych” artystów historię (polityczną), z drugiej zaś strony – otwierającym pole nowej, krytycznej debaty nad stanem obecnym i o możliwych strategiach oporu.