24 października 2014 r., na otwarcie II urodzin Anarchistycznej Klubo-Księgarni Zemsta, zaprezentowano wystawę. Nic niezwykłego, lokal poznańskich anarchistów jest też swoistą galerią i nie raz służył za „przestrzeń wystawienniczą”, a niektóre wernisaże przeradzały się w ciekawe debaty wokół poruszanych przez artystów kwestii społeczno-politycznych (zob. np. tutaj). Wystawa Jerzego Kosałki, związanego z anarchizująca Legendarną Grupą LUXUS, jest jednak w tym ciągu czymś wyjątkowym i osobnym, w pewien sposób domykającym opowiadaną przez „zemstowych” artystów historię (polityczną), z drugiej zaś strony – otwierającym pole nowej, krytycznej debaty nad stanem obecnym i o możliwych strategiach oporu.

10 października 2014 r. w Anarchistycznej Klubo-Księgarni Zemsta odbył się kolejny pokaz filmowy w ramach cyklu „Zemsta Kina”. Tym razem wspólnie obejrzeliśmy anarchistyczne arcydzieło – „Atalantę” Jeana Vigo z 1934 r., tym samym kończąc retrospektywę tego najwybitniejszego z anarchistycznych reżyserów.

26 września 2014 w poznańskiej AKK Zemsta odbyła się projekcja dwóch pierwszych filmów Jeana Vigo, reżysera – anarchisty, uznawanego za jednego z najwybitniejszych twórców kina europejskiego. Obejrzeliśmy wspólnie „A propos Nicei” (1930) oraz „Taris” (1931), uznawane za sztandarowe przykłady filmu anarchistycznego. Pokaz, poprzedzony prelekcją na temat okoliczności powstania filmu i jego losów, był wstępem do szerszego spojrzenia na początki kina anarchistycznego” (taki był zresztą podtytuł wydarzenia). Projekcja była częścią cyklu Zemsta Kina ,w ramach którego obejrzeliśmy m.in. „Pałę ze sprawowania” (1933) oraz zestaw „Anarchia na ekranie!”, odwołujący się do wczesno - XXwiecznych stereotypów anarchistów.

1 sierpnia 2014 o godzinie 19-ej w AKK Zemsta odbyła się projekcja i dyskusja wokół filmu „Powstanie zwykłych ludzi” (2004) Pawła Kędzierskiego. Pokaz korespondował z wystawą Ryszarda Góreckiego „Zwierzęta w Powstaniu Warszawskim”, swoistą akcją promocyjną książek nigdy nie napisanych, posiadających za to chwytliwe tytuły i atrakcyjne obwoluty. Same książki – wybrane losowo – w ogóle nie są istotne.

S: Pierwsze pytanie - dlaczego stemple? Jak to się zaczęło? OK: Z tymi stemplami to było w ten sposób, że w czasach studenckich, każdy student chciał się jakoś wyróżnić. Chciał być, mniej lub bardziej, ważną osobą. A bycie ważną osobą polegało na tym, że robiło się coś, co jarało innych, co innym się podobało. Ja sobie wymyśliłem taką sytuację, że będę projektował jakiś znaczek, właśnie taki stempel i będę go używał przez, powiedzmy miesiąc, dwa miesiące i będę go odbijał w różnych miejscach. Na przykład nad kontaktem, w kiblu w pociągu czy na serwetce w knajpie. Wyciągam i „pach”, „pach”, „pach”, a potem wkładam je z powrotem. Ludzie chcą sobie wyczyścić sztućce, a tam mają jakiś przekaz. Jak mi się po jakimś czasie znudzi, to rzucam ten stempel, w ogóle go zostawiam, nie kolekcjonuję tego. One poszły sobie w świat. I potem wymyślam następny stempel. Taka chęć studenckiej aktywności.

18 lipca 2014 w Anarchistycznym Klubie/Księgarni Zemsta odbył się pokaz filmu „Pała ze sprawowania” - jednego z najwybitniejszych obrazów w dziejach kina anarchistycznego. Projekcji towarzyszyła dyskusja na temat wolnościowej edukacji, wsparta doświadczeniami osobistymi oraz analizą i krytyką idei państwowej „szkoły powszechnej”. W dwugodzinnym spotkaniu uczestniczyło około 20 osób.

26 czerwca 2014 roku o godzinie 19.00. na poznańskim skłocie Rozbrat przy pełnej sali odbyła się projekcja jednego z najbardziej kontrowersyjnych spektakli ostatnich lat - „Piknik Golgota” Rodrigo Garcii. Wydarzenia nikt nie zakłócił, uczestniczyło w nim ponad 100 osób. Pokaz zorganizowali: Federacja Anarchistyczna s. Poznań i Kolektyw Rozbrat.

No tak, skoro mamy okrągłą rocznicę to przydałby się jakiś tekst okolicznościowy, jakaś historyczna wspominka wyliczająca osiągnięcia i wspaniały rozwój pośród burz i zamieci, których przez ten czas było sporo. Lata wspólnych zamierzeń i ich realizacji z wieloma ludźmi, ciężko jednak zamknąć w jakimś skondensowanym i ograniczonym jak CV podsumowaniu.

Moja praca nawiązuje do neonów Mody Polskiej z 1970 roku, które zdobiły ówczesną elewację budynku Od:zysku. Nowy neon został zamówiony i wykonany w tym samym miejscu, w którym powstały oryginalne, zaprojektowane przez Jerzego Treutlera, „jaskółki” Mody Polskiej oraz inne reklamy świetlne, które starsi poznaniacy pamiętają z okresu peerelu. Większości z nich nie zobaczymy już na ulicach Poznania.

Od 31 października do 29 listopada 2013 w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie oglądać będzie można wystawę "Komentatorki" ogranizowaną przez Fundację Katarzyny Kozyry.

1) Przedstawcie się, proszę.C: Cześć, jesteśmy Blackbird Raum. Podczas tej trasy po Europie gram na banjo i skrzypcach, Zack gra na akordeonie, Amelia na gitarze, Alan na tarce do prania a Pete na kontrabasie. Mamy również innych ludzi w zespole, którzy nie przyjechali z nami.2) Czy możecie mi opowiedzieć o miejscu, w jakim żyjecie? Życie w lesie wydaje się całkiem ciekawym, ale trudnym sposobem życia. Dlaczego zdecydowaliście się żyć w ten sposób? Czy zajęliście państwowe, czy prywatne lasy?

Projekcje filmu Julii „Bo jak się mocno czegoś chce”. były punktem wyjścia dla wielu ciekawych dyskusji, między innymi na temat elastycznych form zatrudnienia i substandardowych mieszkań (kontenery socjalne), przykładu ucisku, pogłębiających się nierówności w sferze pracy i mieszkalnictwa, szczególnie opresyjnych dla kobiet. Film Julii Popławskiej znakomicie ukazuje wyżej wspomniane zależności – widzimy obraz, który prowokuje do dyskusji i zaznacza mocnym głosem problem kryzysu państwa opiekuńczego i wzrastającego ucisku kobiet.

Poniżej wywiad z zespołem Combat Wombat, który wystapi dziś na koncercie na skłocie Od:zysk. Dlaczego nazywacie swoje składy hip-hopowe politycznymi?ELF: Działalność grupy Combat Wombat ma na celu ukazanie niesprawiedliwości — historycznych, jak i mających miejsce dziś — szerzących się gwałtownie we współczesnym świecie, a także danie nam sił po to, aby wpływać na warunki, w jakich żyjemy. Coś, do czego muzyka razem z ekspresją wokalną, historycznie patrząc, nadaje się w dość oczywisty sposób. Wszyscy członkowie zespołu dzielą przekonanie, że muzyka może w kluczowym stopniu wpłynąć na zmiany w szczególnych czasach, w jakich żyjemy. Do jakich grup należycie, jaką formą aktywności się interesujecie?IZZY: Poprzez naszą muzykę zajmujemy się kwestiami takimi jak środowisko naturalne, uchodźstwo, samostanowienie rdzennych mieszkańców, wojna. Bierzemy także udział w akcjach bezpośrednich związanych z tymi kwestiami. Całą naszą muzykę nagrywamy w zasilanym energią słoneczną studiu, mieszczącym się w wyremontowanym kontenerze. Mamy sprzęt muzyczny zasilany energią słoneczną oraz kino zasilane energią wiatrową, które bierzemy ze sobą na demonstracje, uliczne imprezy, blokady wycinki lasu i do odległych rdzennych społeczności w całej Australii. Z jakimi problemami spotykacie się jako aktywiści?IZZY: Aktywiści spotykają się na całym świecie z tymi samymi problemami. Nie możemy dać się zastraszyć brutalnością policji i represyjnemu prawu, zamiast tego…

Z Wojtkiem Wrońskim rozmawiali Rafał Jakubowicz i Marek Piekarski Mam poczucie, że Twoja wystawa w Zemście, pt. „Dobre Malarstwo”, jest polemiką z brandingiem. Czytałeś „No Logo” Naomi Klein? Tak, czytałem. Czy ta książka jest inspiracją dla Twojego malarstwa? Na pewno, choć jest zbyt stronnicza w piętnowaniu roli kapitału i odnoszę wrażenie, że nieco osacza czytelnika. Według Naomi Klein w turbokapitalizmie nie ma miejsca na podejmowanie decyzji. Czy można żyć inaczej? Jestem optymistą.

Wywiad z Grzegorzem Klamanem przeprowadzony przy okazji wernisażu i wystawy pt: "Nie potrzeba nieba by zobaczyć swoje odbicie w chmurach", w AKK Zemsta. Czy Twoją sztukę można nazwać sztuką zaangażowaną? Każdy definiuje to jak chce. Zapewne w tym kraju jest przemożna potrzeba formatowania, nie uciekniemy od tego. Bliższa mi jest jednak nazwa "sztuki krytycznej". Czy to jest jednoznaczne z "sztuka zaangażowaną"? "Sztuka krytyczna" z pewnością jest również sztuką zaangażowaną. Kiedyś mieliśmy dyskusje w której brał udział Zbyszek Libera i Marek Sobczyk, nad zdefiniowaniem tego. Wyszło nam, że jeśli jesteś krytyczny to jesteś też zaangażowany. Bo co możesz zrobić z pojęciem krytyczności? Nie ma krytyczności bez zaangażowania. Mam nadzieję, że robię taką sztukę. Zależy mi na takim zaangażowaniu, które może generować nawet niewielką zmianę.